Namituon pa ngani ang langit ug nangatulog pa ang mga langgam sa kasangahan nga ilang gibatugan usa ka masadyang panon miagi na sa kadalanan sa lungsod padulong sa lanaw, binanwagan ug mga sulb nga salong nga ginatawag huepe.
Lima sila ka dalaga nga nanaglagsik paglakat, nagkuptanay sa mga kamot kun sa hawak, sinunod sa pipila ka babayeng tigulang ug mga binatonan nga nanaglukdo ug mga bukag nga puno sa balon, mga pinggan, ubp. Sa pagtan-aw sa ilang mga panagway nga batan-on sa pagsud-ong ta sa ilang malabong ug maitum mga buhok ug sa ilang mga saput nga gipalidpalid sa hangin, pakaingnon nato nga kadto sila maoy mga binuhat nga langitnon nga nanaglikay sa kahayag sa Adlaw, kon wala pa unta kita masayud nga si Maria Clara diay uban sa iyang upat ka mga lugala: ang mangaya nga Sinang, ang iyang igagaw, ang maligdong nga Victoria, ang maanyag nga Iday ug ang hilumon nga Neneng, matahum, mapaubsanon ug mangiulawon.
Nanagsulti sila sa dakung kadasig, nagkinataw-anay, naglinusiay, naghinunghongay ug unya manalidhay.
—Makahukaw kam6 sa mga tawo nga nangatulog pa!— gibadlong sila ni iya Isabel;—kami kaniadto sa mga batan-on pa, dili uroy kaayo mga sabaan.
—Apan dill kamo mangaadlawon pagmata sama kanamo karon, ug ang mga tigulang daw dill usab tingali hingatulgon!— mitubag ang gamayon nga Sinang.
Mangahilum sila makadiyot ug paninguhaon nila paghinay ang ilang tingog, apan mangalimot usab dayon ug unya mangatawa ug managbanha na upod.
—Magkukasukb ka ug ayaw siya pagsultihi!—matud ni Sinang kang Maria Clara;—jawaya siya aron dili maghigalam!
—Ayaw usab kaayo pagpaarat!—matud ni Iday.
