—Patuo lamang kanakb ug ayaw pagbinuang! Ang sinaaran kinahanglan magsugot samtang dili pa makasal, kay una kon mabana na jmagpatuyang na lamang sa iyang kabubut-on!--mitambag si Sinang.
—Oy, batal... ! unsay hibaloan mo niana? —mibuyag ang iyang ig-agaw nga si Victoria.
—Sst, hilum kay ania na sila!
Tuod man, napadulong kanila ang usa ka panon sa mga batan-on nga nanagsuga dagkung mga tukarol. Nanglakaw nga nanag'.igdong, ug usa kanila nagakuskos sa sista.
—Daw sista sa makalilimos!—matud pa ni Sinang nga mikatawa.
Sa paghiabut sa mga ulitawo, ang mga dalaga na usab maoy nanagligdong pag-ayo, daw wala pa managpakakat-on pagkatawa; hinonoa, ang mga lalaki nanagsulti, mihatag katahuran, nanagpahiyum ug hangtud makaunom nila pagabalikbalika ang ilang mga pangutana una sila tubaga sa dalaga nga ilang sultihan.
—Wala ba magbalud ang tubig sa lanaw? d Dili ba kaha karon mohuros ang hangin?—nangutana ang mga inahan.
—Ayaw lamang paglisud kay ako maayo kaayong molangoy!—mitubag ang usa ka batan-ong maniwang, hataas ug yagpison.
—Maayo unta kadto nga nanimba una kita!—mimahay si iya Isabel nga mikiogpos.
—May panahon pa, senyora; si Albino nakasul-ob nag sotana kanhi, busa makahimo pagmisa didto sa itaas sa bangka.
Si Albino nga adunay panagwayng matiawon, sa pagkadu ngog nga gihisgotan siya, naghipbhipb sa iyang nawong, nanigingon kang pari Salvi.
Si Ibarra, bisan wala biyai ang iyang kaligdong, miapil usab sa kasadya sa iyang mga kauban.
Sa pag-abut na nila sa baybayon sa lanaw, wala lamang tuyoa nga ang mga babaye naninggit sa katingala ug kalipay. Nakita nila ang duroha ka dagkung nga gilanggikit, dinayandayanan ug mga bulak, mga dahon sa kahoy ug mga panapton nga nagkalain-lain ang bulok; adunay mga gagmayng parol nga papel nga gipamitay didto, gisal-angsal-ang sa mga bulak sa
