clavel ug rosas ug sa mga bunga sa kahoy, ingon sa pinya, kasuy,
mga saging, bayabas ug buwahan, ubp. Gidala didto ni Ibarra
ang iyang mga bakbak sa salog, mga tabil sa bungbong ug mga
unlan sa lingkoranan; didto giandaman niya ang mga babaye
ug mga maayong lingkoranan. Ang tukon ug mga bugsay dinayandayanan usab. Sa bangka nga labing maayong pagkadayandayan didtoy usa ka alpa, mga sista, mga kordiyon ug usa
ka sungay sa kalabaw; sa tupad nga bana adunay mga kalan
nga hinalingan; didto, ang mga binatonan nanaglaga ug tsa,
kape ug salabat1 alang sa painit.
—Diri ang mga babaye, diha ang mga lalaki!—matud sa mga inahan sa pagpanakay na nila.—Puyo kamo! Ayaw pagutas lihok kay mangalunod unya kita!
Panguros unit kamo!—matud pa ni iya Isabel nga nanguros pag-una.
—¿Nan, mag-usara lamang gayud kami diri?—nangutana si Sinang nga nangyam-id.—dKami da ba gayud diri?... Aray! Kining aray nahigula sa baba ni Sinang kay gilusi man siya sa iyang inahan sa pagkadungog niini niadtong mga sultiha.
Ang mgi sakayan nag-anam kalayo sa baybayon ug ang suga sa mga parol midan-ag sa tubig sa lanaw nga, sama sa salamin, walay balud. Sa Sidlakan nagsugod na paggitib ang kapula sa banagbanag.
Naghari ang kahilum; ang mga batan-on iyahayg hinuktok tungud sa paggahin sa mga lalaki sa mga babaye nga gimbutan sa mga inahan.
—¡Pagbantay pag-ayo diha!—misinggit si Albino sa usa sa iyang mga kauban nga batan-on;—tumbi pag-ayo kanang gumon nga gisungsong diha sa imong tiilan.
—¿Kay ngano man?
—¡Kining sakayana daghan man ugod kaayog mga buslot; tingali unyag mosulpot kanang mga sungsong ug mosulod ang tubig.
—¡Ay, mangalunod kita!— naniyagit ang mga babaye nga nangalisang.
(1) Tubig-kamay na ainaktag luy-a — P. sa Taghubad.
