—Oo!—matud ni kapitana Tika, —apan palabihon ko nga
mahumod ang sidsid sa akong saya basta dili ko lamang ikapakita ang akong mga tili, kay nanghibalo man ako nga sa mga
kasagbutan sa tampi adunay mga mata nga nanagtan-aw.
Ang mga dalaga nga namati niining tanan nagkinidhatay ug nanagpahiyum; ang uban nagkulokabildo ug wala lamang managtagad.
Usa da ka tawo, ang nagakupot sa timon, maoy wala gayud magtingogtingog ni magkabana sa mga kalipay sa uban. Maoy usa ka batan-on nga mabigot ug lawas kansang panagway makadani sa atong tinan-awan tungud sa iyang mga mata nga dagku ug masulub-on ug sa iyang mga ngabil nga daw nagakusmod. Ang iyang mga buhok maitum, tag-as ug dili sinudlay, nagadunghay hangtud sa iyang liog dim nangigdal dagkung mga ugat; sa mga kunot sa iyang sininil nga binuhat sa panaptong barot ug maitum-itum, mabanabana ta ang dagkung mga ugat sa iyang mga bukton nga daw nagdula-dula lamang sama sa usa ka balhibo sa langgam, sa usa ka halapad ug dako kaayong bugsay nga maoy gigawing bansalan ar6n pagdala sa duroha ka bangka.
Si Maria Clara kadaghan na makaabut nga ang batan-on mitutok pagtan-aw kaniya: inigkasugat sa ilang duha ka tinanawan, ang batan-on malingiw pagkalit ug molantaw ngadto sa layo, sa kabukiran, sa baybayon. Ang dalaga, nga naluoy sa iyang pag-usara, mikuha pipila ka buok supas ug gihatag kaniya. Ang batan-on mitan-aw nga daw nahitingala sa dalaga, apan kining tinan-awana milungtad lamang usa ka pamilok; mikuha siya usa ka buok supas ug mipasalamat sa hamubb nga pagkasulti ug sa tingog lugos nabati.
Ug unya, wala nay nahinumdom pag-usab kaniya. Ang malipayong mga talidhay ug mga tiaw sa mga batan-on wala gayud makatandog bisan madiyutay sa iyang nawong; wala makapakatawa kaniya ang panagway ni Sinang nga mokulima ug mokusmod makadiyot tungud sa mga lusi nga iyang madawat sa iyang inahan ug unya mahiuli usab dayon ang iyang pamayhon nga malipayon.
Sa pagkahuman nilag pamainit, ang mga sakayan mipadayon paglakaw ngadto sa mga bungsod.
