—jWala kay alamag sa buhat nga imong gihuptan!—giingon ang batan-on ni Albino nga mikatkat ibabaw sa bunoan ug giagaw ang sikop sa kamot sa mananagat.—!Karon makiti ninyo! jAndeng, kuhaing daan sa taklop ang kulon!
Apan si Albino wala usab ing alamag niadto: ang sikop wala gihapon makakuha ug isda. Gikataw-an siya sa tanan.
—Ayaw kamo pagsaba kay hidunggan kamo sa mga isd^ ug dili na hinuon sila unya padakop—pulong ni Albino. —j Buslot dagway kining sikopa!
Apan ang sikop wala gayud kabugtoi bisan usa ka lugas nga hilo.
—jAmbi, ako diha—giingon siya ni Leon, ang sinaaran ni Iday.
Gisusi niini pag-ayo ang kahimtang sa mga koral sa bunoan, gitan-aw niya ang sikop ug unya kay wala man siyay apan nga nakita, miingon:
—eTinuod gayud nga kining bungsora wala mabukad sulod sa lima ka adlaw?
—jOo, tinuod gayud! Ang katapusang pagbukad niini mao ang sa vigilia sa Todo lo Santo.
—Kon mao kana, duha lamang: makakuha ak6g isda kun ang lanaw hingyawaan ba.
Gitunlod ni Leon sa tubig ang tukon sa sikop, apan dihadiha nahitingala siya. Walay tingog mitan-aw kadiyot ngadto sa bukid; gipadayon niya pagsahid ang tukon sa ilalum sa tubig, ug unya miingon:
—jBuaya!
—jBuaya!— misabat ang tanan.
Sama sa kilat, ang balita mikaylap pag-usa sa tibuok sakayan taliwala sa kalisang ug kahingangha sa tanan.
—¿Unsa kana?—nagdungan pagpangutana kang Leon.
—Giingon ko nga adunay buaya nga nakuha sa bungsod— mitubag si Leon; unya gitunlod niya sa tubig ang puan sa tukon ug mipadayon:
—¿Nakadungog, kamó nianang binagukbok sa ilaum sa tubig? Kana dilixhao ang balas sa ilalum kon dili ang panit nga magahi, ang bukobuko sa buaya. iWala ninyo makiti nga
