Ang tubig nag-utas kuyikuy^ ug ang koral natay-og, daw sa kahiladman adunay nanagdumog. Ang tanan walay timik, nanagpugong sa ginhawa. Gihugot pagpugong ni Ibarra ang puan sa iyang halapad nga kutsilyo.
Ang dumog daw natapus na. Mitunga sa ibabaw ang ulo sa batan-on nga gisugat sa malipayong mga singgit: ang mga mata sa mga babaye nanag-umog sa hihik.
Ang piloto mikatkat nga nagabitbit sa tumoy sa pisi, ug sa didto na siya sa ibabaw sa sukaranan, iyang gibutad. Ang buaya milutaw: gigapus na siya sa pisi nga milikos ug makaduha sa iyang liog ug sa ubus sa mga till nga pangunahan. Dakung mananapa, sumala sa gitag-an ni Leon; ang iyang lawas daw pinintalan, ug sa ibabaw sa iyang bukokuko adunay mga lumot nga mao ang uban sa mga buaya. Nagangulob siya sama sa usa ka baka, ang bungbong kawayan pagawiktan sa iyang ikog nga mobilikis usahay didto, ug bangangahon ang iyang dakung baba nga puno sa tag-as ug mahait nga mga bangkil.
Ang piloto mao dang usara ang mibaswat sa buaya: wala gayuy usa nga nahinumdom pagtabang kaniya.
Diha nga ang buaya nahaw-as na sa tubig ug nahimutang na ibabaw sa bunoan, gitumban niya, gitak-om ang baba ug buut unta niya hiktan ang liog. Ang mananap nakigbisog paglugnot, gitikubo ang iyang lawas, gilamba-lamba ang iyang ikog ug diha nga nakalighot na, miambak sa lanaw, gawas sa bungsod, ug sa iyang pag-ambak nataban ang piloto. Wala nay laing pagasangputan: ang piloto mamatay gayud; singgit sa kalisang nabati sa tanang baba.
Mikilab sama sa kilat, usa ka tawo mipatighulog pagkalit sa tubig; lugos lamang himatngonan nga kadtong tawhana mao diay si Ibarra. Si Maria Clara wala kuyapi kay babayeng Pilipinhon dill pa man maantigong motuyb pagpakuyap. Nakita sa tanan nga ang tubig sa lanaw napula, natinii sa dugo. Ang batan-ong mananagat miambak usab nga nagabitbit ug sundang, sinunod sa iyang amahan; apan igo lamang silang nanghitigsop, nakita na nga si Crisostomo ug ang piloto nanunga nga nanagkumpayot sa lawas nga patay sa buaya. Nalablab
