Supak sa iyang nabatasan, si pari Salvi misayo kaayo pagmisa ug gidalidali lamang niya pagpakompisal ang kapin sa napuló ka biyata nga mga mahugaw ug kalag.
Dagway tungud sa pagbasa niya sa pipila ka mga sulat nga nangabut, pinitlag alakre ug nanagwakat sa mga silyo, ang pari nawad-an sa gana sa pagkaon kay gipasagdan man lamang niya nga ang sikwati mamugnaw.
—¡Ang pari masakiton gayud! —matud sa manlulutb samtang nagausab pagsikwati; —pila na karon ka adlaw nga dill siya magpaningaon: sa unom ka sud-an nga akong idulot dill ngani motilaw ug duroha.
—Kay dili man ugod siya mahikatulog pag-ayo — mitubag ang binatonan; —pagaurumon siya sukad mobalhin ug higdaanan. Ang iyang mga mata misamot pagpanghilawom matagadlaw ug maluspad siya kaayo.
Tuod man, makaluluoy kaayong tan-awon ang panagway ni pari Salvi. Wala magatagad sa ikaduha ka ligong sikwati nga gidulot kaniya ug wala usab motilaw sa ohaldre sa Sugbu; naghinuktok siya ug nagasuroy-suroy sa dakung hawanan ug gikumos niya ang pipila ka sulat nga iyang gikumkom ug pagautasan ug basa. Sa katapusan mipasangon sa iyang salakyanan, nanghipbhipb siya ug napahatud ngadto sa kalibonan diin moturok kadtong kahoyng dakit nga gikahadlokan ug ginaingon nga abtanan ug sa iyang duol didto himoa ang pangilin kun pangaon nga gihikay ni Ibarra.
Sa pag-abut na didto, gipapauli ni pari Salvi ang iyang salakyanan ug misuot siya sa kalibonan. Usá ka agianang malisud nagasuot-suot sa kinabag-an sa kalibonan padulong sa sapa, nga gidaligdigan sa tubig sa pipilá
(1) — Tawo nga kadapig, ug nagagarnit nga sud-an sa mga utan lamang, dili sa kame. — P. sa Taghubad.
