mokawas sa kabayo ug dili siya mobalik pag-angkas hangtud
nga ang pari dili pa moingon nga ¡sulong! kun adto na ba sa
halayo. Mao kini ang giingon sa mga santos concilios ug ang dili
magasugot niini, excomulgado."
—¿Kon kita magakabayo ug kalabaw? —nangutana sa iyang katugad ang usa na magdadaro nga naduhaduhaon.
—¿Aw . . padayon lamang sa walay lingi-lingi! —mitubag ang gipangutana, nga maoy usa ka tawong batid na niining mga butanga.
Apan bisan pa sa mga singgit ug mga waldas-waldas sa pari nga nagawali, daghan ang nanghikatulog ug wala magkabana sa iyang wali, kay kadtong mga butang iyang giasoy mao man gihapon ang gipangasoy usab sa ubang mga pari: kawang lamang ang mga sulaysulay pagpanghupaw ug paghilak sa pipila ka mga biyata tungud sa mga sala mga sa kaaway sa atong tinuhoan, kay sa nadugay na gikapuyan sila tungud kay wala may usa nga minunot kanila. Ang maong Hermana Pute supak ngani usab sa giasoy sa pari. Usa ka tawo nga nagalingkod sa iyang tupad ug nahikatulog pag-ayo, nahaigmata ug nahipangkk kaniya ug tu ngud niini nagum-os ug nakumos pag-ayo ang iyang saput: ang tigulang mikuha sa iyang kutso ug giligid ug bunal ang tawo, dungan ang pagsinggit pag-ingon:
—¡Ay! ipahawa. salbahis, mananap, yawa, kalabaw; iro, kondinado!
—Sumala sa mapaabut, ang mga tawo nagubut. Mihunong ang pari nga uagwali, midiyong ang iyang nawong, nahibulong niadtong dakung kaguliyang sa mga tawo. Tungud sa labihang kasuko, ang mga pulong misangit sa iyang tutonlan ug igb lamang siya nga nakangaab dungan ang pagpukpok sa akmoyanan sa pulpito. Kini nakapakurat sa tigulang, gibuhian niini ang iyang kutso samtang nagbagutbot ug nag-utas pangurus ug unya miluhod sa dakung kaligdong.
—“¡Aaah! jaah!” —matud pa sa pari nga sa katapusan nakasulti na, nagdupa-dupa ug nagsamot lingo-lingo; —“mao kanay bunga nga inyong nakuhii sa akong pag-utas wali kaninyo dinhi buntag-buntag, mga salbahis! ¡Dinhi sa balay ni Bathalli managbugnd ug mamalikas kamo, rtiga walay ulaw! ¡Aaah!,
jwala na kamo ing gitahud! . . . ¡Kini mao ang bunga sa kau-
