ang kura nahinumdom sa batan-on ug iyang giingon pinaagi sa
tiaw ug sinultihan sa usa ka higalang hinasli:
—¿Dili ba ikaw mobutang sa imoha, ginoo Ibarra?
—Maingon lamang unya ako kang Juan Pusong: jako day magagisal ug ako da usab ang mokaon!— mitubag ang batan-on nga mibalus pagtiaw.
—¡Lakaw na!— miagda ang Alkalde ug gihinay niya pagtulod ang batan-on;— kon dili ikaw, dill ko ipatunton ang bato ug managhulat kita dinhi hangtud sa adlaw sa panudy^.
Sa atubangan niadtong hulgh sa Alkalde, si Ibarra napugos pagsugot. Ang gamayng igsasandok nga salapi giilisan niya ug usa ka dakung igsasandok nga puthaw, buhat kini nga nakapakatawa sa pipila ka nanambong, ug unya milakaw siya sa dakung kalinaw sa buot. Si Elias mitan-aw kaniya nianang tinan-awan nga dill takus ikag-asoy; kon sud-ungon ta siyi, makaingon kita nga ang tibuok niyang kinabuhi natingub sa iyang mga mata. Ang tawong madalag ug panit nagadung-aw sa halawom lungag nga gikalot sa iyang tiilan.
Tapus motan-aw makadiyot sa batong sinapsapan nga nagabitay tungod sa iyang ulo, si Ibarra mipasigpat kang Elias ug sa tawong madalag ug panit, ug unya miingon kang Nyor Juan sa tingog nga nagakurog ug diyutay.
—¡ltunol kadtong balde ug ipangita akog laing igsasandok didto sa itaas!
Ang batan-on nahibilin nga usara. Si Elias wala na motanaw kaniya: ang iyang gitutokan pag-ayo mao ang kamut sa tawong madalag ug panit nga nagadung-aw sa lungag ug nagapaminaw sa lihok sa batan-on.
Mabati ang kinagaskas sa igsasandok nga gilahugay sa balas ug apog, uban sa yagungyong sa mga kagawad nga Katsila nga nanagpahalipay sa Alkalde tungud sa iyang pakigpulong.
Sa kalit lamang nabati makalilisang kagahub: ang moton nga gigaid sa punoan sa pluma kun gunting milibkas ug gilayon misunod ang malingin nga nahibunal sa gunting: ang mga dambà natay-og, nalugtas ang mga takgus ug ang tanan nagunob sa usa lamang ka pamilok dungan sa kasab^ nga makalilisang. Nanalagan ug nanglikay ang kadaghanan ug dihay pipila ka buok nga nanglusad sa gahong. Si Maria Clara ug si pari
