Sa dinayandayanan nga kiyosko didto mangaon ang mga dagkung-tawo sa lalawigan.
Ang Alkalde didto magalingkod sa usa ka tumoy sa talad; sa atbang tumoy si Ibarra. Sa kiliran nga tub sa batan-on nagalingkod si Maria Clara ug sa iyang wala, ang eskribano. Si Kapitan Tiyago, ang “alferez”, ang “gobernadorcillo”, ang mga prayle, ang mga kawani nga Kastila ug ang pipila ka buok mga dalaga nga nanghibilin nanglingkod sa mga dapit nga ilang gipili.
Ang pangaon masadya ug malipayon, apan sa paghinungatungil na, miabut ang usa ka kawani nga nangita kang Kapitan Tiyago ug nagadala usa ka hatud-kawat. Sumala sa mahitabo, si Kapitan Tiyago nananghid nga basahon niya ang hatud-kawat, ug, dayag na lamang, ang tanan mihangyo kaniya nga padayunon ang iyang tuyo.
Ang takus uyamut nga Kapitan midiyong una, unya misiga ang mga mata: miluspad pagkalit ang iyang nawong, unya mihayag usab dayon, ug, human niya pil-ti ang hatud-kawat, mitindog ug miingon nga daw nahasi:
—Mga ginoo, ang Kapitan Heneral moabut karong hapon sa akong balay! Ug gilayon midalagan pagkalit date ang hatud-kawat ug ang serbilyeta, apan walay kalo ug wate magkabana sa mga pangutana sa iyang mga kauban nga nanghinganglte.
Bisan ang pag-abut pa sa mga tulisan maoy gibalita sa hatudkawat nga nadawat ni Kapitan Tiyago, ang mga tawo wala unta kaayo mangaukay.
—Apan, parnati ngani! —Kanus-a ugod moabut? —Sugin li karni! —Moabut diay ang Kapitan Heneral! Apan si Kapitan Tiyago didto na sa layo.
