—Oh!— mipakgang ang Kapitan Heneral nga miirag sa siya nga iyang gipatuyok-tuyok ug unya mipahiyum nga nagapangurog sa kalagot— kon ang tanang mga suluguon nakb mahisama kang pari Damaso, maayo pa nga mangunay lamang ako pag-alagad sa akong kaugalingon'
Ang mga prayle nga daan nang gipaantus tungud sa pagpahulat kanila, sa pagtan-aw niining pagpakgang sa Kapitan Heneral, nanghitiurok sa kahingangha.
—Panglingkod kamo!— mipadayon ang Kapitan Heneral sa tingog nga may diyutay nang pagkamaabiabihon tapus siya mohilum makadiyot.
Si Kapitan Tiyago nagasul-ob ug “frac” ug nagalakaw nga nagakinto; nagagunit siya sa kamot ni Maria Clara nga nagaukon-ukon pagsulod puno sa kaulaw. Bisan pa, ang dalaga miyukbo sa Kapitan Heneral sa matinahuron ug angayan uyamut nga panglihok.
—Anak ba nimo kining dalaga?— nangutana nga nahibulong ang Kapitan Heneral.
—Ug imoha usab, talahuron kong Heneral!— mitubag si Kapitan Tiyago.
Nasiga ang mga mata sa Alkalde ug ang sa mga luyo-luyo sa Kapitan Heneral, apan kini nga wala kawad-i sa iyang kaugdang, mipig-it sa kamot sa dalaga, ug sa tingog mahigugmaon uyamut kini iyang giingon:
—Bulahan inday, ang mga ginikanan nga makabaton ug mga anak nga sama kanimo! Gihisgotan ako sa akong mga higala bahin kanimo sa dakung pagtahud ug pagdalayeg... naninguha ako pagpakigkita kanimo aron paghatag salamat tungud sa matahum mong buhat nga gihimo niining adlawa. Nasayud ako sa “tanan”, ug unya kon magasulat ako sa Hari, dili ko gayud hikalimtan ang imong maayong buhat. Ug samtang dili pa ako makasulat, tugoti, inday, nga sa ngalan sa Hari nga nagatudlo kanakong tinugyanan niya dinhi ug nga naninguha ug nahagugma sa “kahusay ug kalinaw” sa iyang mga ginsakupan, ug sa akong kaugalingong ngalan, sa ngalan sa usa ka amahan nga aduna usab ing mga anak babaye nga sama kanimcg panutgon. tugoti ako nga sa dakung kainit sa kasingkasing magpasalamat ug magtanyag kanimo usa ka gasa agig ganti sa imong maayong buhat!
