da kaniya ug mga kasayon aron sa kahimoan sa iyang mga tuyong lungsudnon, kon dili usáb arón paningkamotan mo nga sa ulahing mga adlaw dili na siyá pagsamukon ni bisán kinsàng tawo ug sa bisan unsang pasangil.
Ang Alkalde nakasabut sa kasaba ug midukò aron pagtago sa panglipaghóng sa iyang nawong.
—Ipataho usab kining akong gipahimangno kanimo ngadto sa "Alferez" nga nagamando sa mga sundalo dinhi, ug susiha kon matuod ba nga kini siya adunay mga buhat nga wala isugo sa mga tulumanon: adunày mga sumbong miabut sa akong mga dalunggan bahin niini.
Dinhi si Kapitan Tiyago nahitungha nga nagatikig sama sa sinina nga bag-ong inutaw.
—Don Santiyago, giingon siya sa Kapitan Heneral sa paningog maabiabihon- dili pa dugay gipahalipayan ko ikaw tungud sa imóng maayong palad sa pagpakabatón usa ka anák nga samà kang María Clara; karon pahalipayan ko usab ikaw tungud sa imong umagarón: walay duhaduha, ang anak nga labíng buotan takús gayud sa labing maayóng lungsoranon sa Pilipinas. Mahimo ba nga hibaloan ko kanus-a ang kasal?
—Ginoo!- miingon si Kapitan Tiyago nga namahid sa singot nga nagadaligdig sa iyang agtang.
—Ah, nasabut ko nga kana wala pa matino! Kon ugaling makulang ang moluhod, malipay ako nga sangpiton mo. Kanà aron lamang mabawi ko ang akong kalagot sa daghan nang mga kasal nga akong giludhan hangtud karon!— mipadayon pagsulti nga miatubang sa Alkalde.
Oo, ginoo!— mitubag si Kapitan Tiyago nga mipahiyum, nianang pahiyum nga makapaturok ug kaluoy.
Si Ibarra migula nga nagdali uyamut aron pagpangita kang María Clara daghan man ugod siya kaayo ug isugilon kaniya. Nakabati siya ug mga tingog malipayon gikan sa sulod sa usa ka lawak ug mihinay pagtuktok sa ganghaan.
—Kinsa kanang nagtawag?— nangutana si María Clara.
—Akol
Nangahilum sila ug unya ang ganghaan... walà buksi.
—Ako kining nagtawag; makahimo ba ako pagsulod?— nangutana ang batan-on samtang nagkubakuba pag-ayo ng iyang dughan.
