Usa ka butang milakdop sa iyang hunahuna. Sa taliwala sa mga kaguliyang ug kagubut, ang mga tawong bilyako magpahamulos sa kalisang ug kahuyang sa mga babayc; ang tanan ma nalagan ug ang tagsatagsa buut moluwas sa iyang kaugalingon, walay makahun^huna sa lain, ang siyagit dili mabati, ang mga babaye panguyapan, managdam-agay, mangapukan, tungud sa kalisang dili na kaayo makatagad sa kaulay sa lawas, ug taliwala sa kangitngit sa kagabhion . . labi na gayud kon maghigugmaay! . . . Daw nakita niya si Crisdstomo nga nagasapwang kang Maria Clara nga gikuyapan ug unya misum-ok sa kangitngitan.
Nagadagan nanaug siya sa hagdan, walay kalb ug walay ulisi, ug, sama sa buang, mipadulong sa sawang.
Didto nakita niya ang mga Katsila nga nanagkasaba sa mga sundalo, mitan-aw siya sa mga siya nga gilingkoran ni Maria Clara ug sa iyang mga higala ug nakita niya nga wala nay nanglingkod.
—Padre kura! Padre kura! —gisinggitan siya sa mga Katsila, apan wala lamang magtagad ug milakaw padulong sa balay ni Kapitan Tiyago. Didto nakaginhawa na siya: napasilang niya sa masihag lampirong sa tamboanan sa kayda ang panagway, ang ambungan ug mabihagon nga panagway ni Maria Clara, ingon man ang iyaan niini nga nagadalag mga tasa ug mga kopa.
—Maarang-arang! —nagkanayon ang pari; —daway igo la mang siya nga nasakit!
Gitakpan ni iya Isabel ang mga sira nga lampirong sa tamboanan ug ang makabibihag nga anino wala na pakita.
Ang kura mibiya didto ug wala siya makakita sa daghang tawo. Sa iyang mga mata nahapintal ang larawan sa lawas nga matahum sa usa ka dalaga natulog ug nagapahiyum nga ambungan uyamut; ang iyang mga tabon-tabon gilandugan sa tagsa mga pilok nga balud sama sa mga pilok nga makita sa Birhen nga pinintal ni Rafael; ang baba nga diyutay nagapahiyum; sa iyang panagway maila ang iyang kaulay, kaputli ug kawalay-buling; kadtong iyang nawong nakita taliwala sa mga maputing panapton sa iyang higdaanan, maoy usa ka matam-is damgo, sama sa ulo sa usa ka manulonda nga gitaliwala sa mga panganod.
