Pinurongan ang ulo sa usa ka panyo nga hinumod ug agua de Colonia, linimisan sa mga maputing habol nga nagatabon sa iyang lawas nga ulay, si Maria Clara nagahigda sa iyang katrc nga kamagong, taliwala sa mga bilay nga husi ug pinya. Ang iyang buhok nga nagaliyong sa iyang nawong nakadugang sa kaluspad sa iyang panit, kaluspad nga gidan-agan lamang sa kahayag sa iyang mga mata nga dagku ug masulub-on. Sa iyang tupad diha ang duha ka higala ug si Andeng nga nagabitbit usa ka pungpong asusinas.
Gihimulsohan siya ni De Espadaña, gihiling ang iyang dila, mibungat pipila ka pangutana ug miingon nga naglingo-lingo:
—Ma... masakiton siya, apan mamaayo pa sa tambal! Si Donya Victorina mitan-aw nga mapahitas-on sa nanagalirong.
—Hatagan siyag liquen con leche inigkabuntag, jarabe de altea, duha ka pildora de cinoglosa — maoy gisugo ni De Espadaña.
—Dasiga nga imong hunahuna, Clarita,— matud ni Donya Victorina nga miduol sa masakiton;— mianhi kami aron pagtambal kanimo... Ipaila ko kanimo ang among ig-agaw!
Si Linares wala mahagtingog nga nagasud-ong niadtong mga mata nga daw mosulti ug nagapangita sa usa ka tawo nga wala didto, ug wala makadungog kang Donya Victorina nga misangpit kaniya.
—Ginoo Linares,— gisultihan siya sa kura nga mitugaw sa iyang pagsud-ong sa masakiton;— ania si pari Damaso.
Tuod man, miabut si pari Damaso, maluspad ug masulubon; sa pagkabangon niya sa banig, ang una niyang giduaw mao si Maria Clara. Dili na mao ang pari Damaso kanhinga matambok kaayo ug tabian; karon nagalakaw siya nga walay tingog ug maluyahon.
