Mga malaay nga adlaw ug mga gabiing masulub-on ang nangagi sa ulohan sa higdaanan sa masakiton; si Maria Clara nabughat human mokompisal, ug taliwala sa iyang mga salimuang wala siyay lain nga ginayamyam kon dili ang ngalan sa iyang inahan nga wala niya hiilhi. Apan ang iyang mga higala, ang iyang amahan ug ang iyang iyaan nanagtukaw; gipadad-ag mga misa ug mga limus ang tanang mga larawan nga milagroso; si Kapitan Tiyago misaad nga mohatag usa ka sungkod bulawan sa Birhen sa Antipolo, ug sa nadugay na ang hilanat misugod pagkunhod sa hinayhinay ug sa walay bugto.
Si Doktor De Espadaña nahitingala sa mga hiyas sa jarabe de altea ug sa linaga nga liquen, mga tambal nga wala gayud niya palaini. Si Donya Victorina nalipay kaayo sa iyang bana kay usa ka adlaw niana nga hitumban ni Don Tiburcio ang ikog sa iyang bata, wala niya tangtangi sa ngipon nga tinaud, kon dili igo lamang miingon:
—Kon wala pa ikaw makimpang dagway tumban mo hangtud ang akong korse!
Apan si Donya Victorina wala magagamit ug korse! Usa ka hapon niana, samtang si Sinang ug si Victoria nanuaw sa ilang higala, diha nga namainit nanagsulti-sulti sa kananan ang kura, si Kapitan Tiyago ug ang banay ni Donya Victorina.
—Gikasakit ko kana ug daku— miingon ang doktor:— si pari Damaso usab dagway mobati ug maayo niana.
—Asa man siya matud nimo ibalhin?— nangutana si Linares sa kura.
—Sa lalawigan sa Tayabas— mitubag si pari Salvi nga nagpalahay.
