—Ang masubo kaayo iiiana inigpakasayud mao si Maria Clara— matud ni Kapitan Tiyago;—gihigugma niya si pari Damaso sama sa usa ka amahan.
Si pari Salvi mipasigpat kang.Kapitan Tiyago.
—Gituhoan ko, Padre, —mipadayon si Kapitan Tiyago — nga kining sakit ni Maria Clara gikan sa kaguol nga iyang gibati sa adlaw sa pangilin.
—Mao usab kana ang akong hunahuna, ug maayo kaayo nga wala mo tugoti si ginoo Ibarra sa pagsulti kaniya; misamot unta ang iyang sakit.
—Ug kon dili pa tungud kanamo — misagbat si Donya Victorina — si Clarita atua unta karon sa langit nagaawit ug na gadalayeg kang Bathala.
Amen Hesus! —matud ni Kapitan Tiyago kinsa nagatuo nga katungdanan niya ang pagsabat sa ingon niini.
—Palad gayud nimo nga ang akong bana wala hiatli nga adunay masakiton nga labing hamili, kay napilit ka unta pagtawag laing mananambal, ug dinhi ang tanan pulos mga hungog; ang akong bana . . .
—Nagatuo ako ug padayunon ko ang akong giingon gani na— mibanus usab pagsagbat ang kura — nga ang pagpangompisal ni Maria Clara maoy nakaagda niadtong malisud nga kahimtang nakaayo ug nakaluwas sa iyang kinabuhi. Usa ka konsiyensiya nga walay buling labing bililhon kay sa daghang mga tambal, ug sabta ninyo nga ako dili baya molalis sa gahum sa kinaadman, labi na sa kinaadman sa pagpanisdis sa lawas sa tawo! apan usa ka konsiyensiya nga malinis . . . Basaha ninyo ang mga basahon nga sinulat sa mga pari kon dili ba didto inyong makita ang daghang mga sakit nga nangaayo lamang gumikan sa usa ka maayong pagkompisal.
—Pasayloa ako — milalis si Donya Victorina nga naglagut—; kanang giingon mong gahum sa pangompisal . . . Ambi, tambali kono ang asawa sa “Alferez” pinaagi sa pagpakompisal kaniya!
—Usa ka samad, senyora, dili sakit nga takus kahinabangan sa konsiyensiya! —mitubag si pari Salvi nga mikusmod; —apan ang usa ka maayong pagpangompisal makapanalipod kanimo aron sa umaabut nga adlaw dili na ikaw makadawat mga bun-og sama sa ganina sa buntag.
