Siya, dili! Kon imo pa kami untang pahulamon kay naka* ila ka man kaha kanamo . . .
—Si Lucas mikalot sa ulo, giunat ang iyang sinina ug unya mitubag:
—Oo, matuod nga nakaila ako kaninyo; ang inyong ngalan mao si Tarsilo ug si Bruno, mga batan-on ug bigot ug lawas. Na sayud ako nga ang inyong maisug nga amahan namatay tungud sa tagsa ka gatus ka hampak nga iyang nadawat nianang mga sundalo matag-adlaw; nasayud ako nga kamo wala maghun^hunlk pagpanimalus . . .
—Ayaw pag-apil-apil sa among kaagi — mipakgang si Tar silo, ang magulang—; makadesgrasya kana. Kon wala pa kami igsuong babaye, dugay na unta nga gipamitay!
—Gipamitay? Mao day pamitayon ang mga talawan, ang walay salapi ug walay molaban. Bisan unsay mahitabd, ang bukid baduol da.
—Usa ka gatus batok kaluhaan ka pisos, an ako sa ugis! — misinggit ang usa ka sugarol sa paglabay.
—Pahulama kami ug upat ka pisos . . . tuld ... duha— mihangyo ang manghod;
—pil-on unya namo pag-uli kanimo; hapit na luwati ang mga manok.
Si Lucas mibalik pagkalot sa ulo.
—St! Kining sapia dili baya akoa, gihatag kanako ni Don Crisostomo alang sa buut moalagad kaniya. Apan nakita ko nga kamo wala moliwat sa inyong amahan; kadto maoy matuod nga maisug; ang talawan angay dili lamang mangitag kalingawan. Ug mibulag kanila bisan wala kaayo magpalayo.
—Mosugot na lamang kita; unsa may kalainan niana? — miingon si Bruno. Magsama da ang bitayon ug ang luthangon: kitang mga kabus dili gayud magpulos alang sa laing butang.
—May katarungan ka, apan hunahunaa ang atong igsuong babaye.
Samtang nanagsulti ang duha ka magsuon, ang mga tawo nangiway sulod sa rueda: ang away sugdan na. Nag-anam kahilum ang mga singgit, ug ang duha ka soltador, ingon man ang mananari, napabilin sa taliwala. Sa usa ka sinyas sa kuyme, tangtangon sa mananari ang sakob sa mga bulang, ug mogilawgilaw dayon ang mahait nga mga sulab, makahahadlok, magpan gidlap.
l
I
