anaa duol sa tuhud? Wala ka makakita kanang iyang mga tiil? Unsa pa may but-on mo niana? Hilnga kanang iyang mga paa, hikyara ang iyang mga pako! Ug kining himbis nga pikas nga nahimutang ibabaw sa usa ka halapad, ug kini pa gayung paningit?
Si Tarsilo wala mamati sa iyang igsuon ug mipadayon pag- hiling sa manok: ang hinagtik sa bulawan ug sa salapi miabut sa iyang dalunggan.
—Karon tan-awon ta na usab ang bakiki— miingon sa ti- ngog mahinay.
Si Bruno miantak sa yuta, mipakagot sa ngipon apan mi- nunot sa iyang igsuon.
Nanuol sila sa laing pundok. Didto gitarian ang manok, nanagpili ug bulang, ang mananari naghikay sa gabhot nga binuhat sa sedang mapula ug unya iyang gihagoran ug talo.
Si Tarsilo mitan-aw nga masulub-on, ingon sa wala makaki- ta sa manok: daw aduna siyay laing butang gilantaw sa umaabut. Mihikap sa iyang agtang, ug sa tingog nga daw hagawhaw nangutana sa iyang igsuon:
—Andam ka ba gayud?
—Kinsa, ako? Sukad pa ganina: wala nay kinahanglan hilngon pa ang mga manok!
—Ang ako ugod kay... ang atong alaut nga igsuong ba- baye...
—Kayamat! Wala ka ba ugod sultihi nga ang pangulo mao si Don Crisostomo? Wala mo ba siya makita nga nakig- kuyog pagsuroysuroy sa Kapitan Heneral? Unsa may kadau- tan nga atong pagaungawan?
—Nan, kon mamatay kita?
—Unsa may kalainan niana? Ang atong amahan bitaw na- matay man lamang sa bun-og.
—May katarungan ka!
Ang duha ka magsuon nangita kang Lucas sa mga tapok- tapok. Diha nga ila nang hilantawan, si Tarcilo mihunong.
—Dili! Manglakaw kita aron dili mangadaut!— miingon.
—Lakat lamang kon buut ka: ako mosugot gayud!
—Bruno!
— 397 —
