Ang nakadaut ugaling kay miduol ang usa ka tawo ug miingon kanila:
—Mopusta ba kamo? Arí ako sa bakiki. Ang duha ka magsuon wala motingog.
—Logro!
—Pilá?— nangutana si Bruno.
Ang tawo miihap sa iyang kuwarta nga tagup-aton ka pisos: si Bruno mitan-aw kaniya pinugngan ang ginhawa.
—Duna akoy duha ka gatus; kalim-an kontrag kap-atan!
—Dili kamí!— midumili paghugot si Bruno;— ibutang ug...
—Buynol... kalim-an kontrag katloan!
—Pil-a kon buut ka!
—Oo! Ang bakiki manok sa akong agalon ug ako bag ong nakadaug. Usa ka gatus kontrag kan-uman!
—Ang sabut, sabut gayud! Hulat una kay magkuha pa akog kuwarta.
—Apan akoy magkupot sa salapi— matud sa tawo nga wala kaayo mosalig sa panagway ni Bruno.
—Walay sapayan!— mitubag kini nga nagsalig sa iyang mga kumo.
Ug unya, human molingi sa iyang igsuon, kim iyang gii- ngon:
—Kon ikaw pabilin, ako mouban.
Si Tarsilo nahaugtok kay gihigugma man niya ang iyang igsuon ug ang sugal. Dili siya makabiya kang Bruno, busa mi- ingon: Na, hala ugod!
Miduol sila kang Lucas nga, sa pagkakita kanila, mipahi- yum.
—lyo!— matud ni Tarsilo.
—Unsa na?
—Pilay imong ihatag?— nangutana ang duroha.
—Human ko na isulti: kon kamo mopasalig pagpangita u- bang mga tawo aron pagbutho sa kwartel, hatagan ko kamo tagkatloan ka pisos ang usa, ug napulo ang usa ka kauban nga inyong madala. Kon maayo ang sangputan, tagsa ka gatus ang usa, ug ang inyo pil-on, kay si Don Crisostomo dato man.
— 398 —
