tingog nga daku kaayo, ug siya napilit intawon pagpadaplin ug igo lamang nakaingon:— “Tan-awa gayud kasalbahis nga kotsiroha! Ingnon ko ang iyang agalon nga tudloan niyag pamatasan ang iyang mga suluguon.”
—Mamauli kita sa balay— misugo si Donya Victorina sa iyang bana.
Si Don Tiburcio intawon nga nakasabut nga ang iyang asawa nasuko na, miliso nga nanukod sa iyang sungkod ug misugot sa walay balibad sa sugo sa iyang asawa.
Gikasugat nila ang Alferez, naghatagay silag katahuran ug kini nakadugang sa kalagot ni Donya Victorina: ang Alferez, dili lamang kay wala modalayeg sa iyang saput, kon dili kini gisudong pa gayud niya ug daw gibiaybiay.
—Ikaw dili unta angayan mopig-it sa kamut sa usa ka alferez — giingon niya ang iyang bana sa paglakaw na sa punoan sa mga sibil —siya lugos lamang mihikap sa iyang kalo ug ikaw mikuha gayud sa imoha; dili ka maantigong mopatahud.
—Siya man ugod maoy punoan d ... dinhi!
—Unsa may labut ta? Mga indio ba ugod kita?
—May katarungan ka — mitubag ang bana nga dili buut makigaway.
Milabay sila tungod sa balay sa Alferez. Sumala sa iyang nabatasan, si Donya Consolacion nanambo, nagasul-ob sinina nga pranila ug nagtabako. Sanglit ang balay hamubo da man, nagtan-away sila, ug si Donya Victorina nakakita pag-ayo kang Donya Consolacion: ang Aghoy sa Guardia Civil misud-ong paghinay sa asawa ni Doktor De Espadana gikan sa kiting hangtud sa alimpulo, ug unya, human mangyam-id, nangluwa ug milingiw. Kini maoy nakaupus sa pailub ni Donya Victorina, kinsa, human biyai ang iyang bana, mibarog tungud sa asawa sa Alferez, nagakurog sa kalagot ug wala makatingog. Si Donya Consolacion mihinay paglingi, misud-ong kaniya sa dakung kalinaw sa buot ug nangluwa pag-usab, labi pang mabiaybiayon kay sa una.
—Naunsa man ikaw, Donya? — nangutana.
—Makahimo ba ikaw pagsulti, Señora, nganong imo akong tan-awon sa ingon niana? Nasina ka ba? —nakasulti sa katapusan si Donya Victorina.
