sa gas sa kingké ug unya iyang gisilabán. Gitakin niya pagdali ang mga hinagibán, nakita niya ang hulagway ni Maria Clara, nagduhaduha makadiyot... gisulod niya sa usa ka puntil, gida la niya kadtong tanan ug milayat siya sa tamboanan.
Panahón na gayud, kay ang ganghaán gilungkab sa mga sibil.
—Pasagdi kami nga manaka aron pagsikop sa mga papel sa imong agalon!— matud sa directorcillo.
—Duna ba kamoy pananghid? Kon wala, dili kamo makasaka— matud sa usa ka tigulang.
Apan ang mga sundalo nanaká gayud, human paiwaya ug kulataha ang mga suluguon... apan ang tibuok baláy miusa lamang pagpuot sa aso ug daghang mga siga nanggula gikan sa sala, nagtilaptilap sa mga ganghaan ug mga tamboanan.
—Sunog! Sunog! Kalayo!— naninggit ang tanan.
Ang tanan nanag-ilog pagsaka, tagsatagsa iyahayg paningkamot pagluwas bisan unsang butang kutob sa ilang mahimo, apan ang kalayo miabiit sa gamayng laboratorio ug misilaub ang mga butang didto nga ilabon dayon sa kalayo. Ang mga sibil napilit pagsibug; giabungan sila sa kalayo nga nagadahunog ug milamoy sa tanan nga iyang hiagian. Dili igo ang pagkuhag tubig sa atabay; ang tanan naniyagit, ang tanan nangayog hinabang apan walay usa nga midugok. Ang kalayo mikaylap sa ubang mga lawak ug mituybo sa langit dungan sa mabagang aso nga nanaglubid sa itaas. Wala madugay, ang tibuok balay gilamoy sa kalayo, ang hangin nga napagba na, mikusog paghuros; gikan sa halayo nanugok pipila ka mga magbabaul, apan kini sila nanghiabut didto nga naghinan-aw na lamang sa makalilisang daub ug sa pagkapagtong niadtong balayng karaan nga sulod sa dugayng panahon wala gayud abuta ug kadaut.
— 465 —
