—Nasayop ka: gipatay ninyo sa bunal ang among amahan, bunt kami manimalus ug mao da kana ang hinungdan sa among pagsulong. Pangitaa ang duha ninyo ka kauban. Ang Alferez nga nahibulong mitan-aw sa sarhinto.
—Atua sa bung-aw diin sila namo itambog kagahapon; adto sila didto mangabaklag. Karon, patya ako ninyo: mao da kana ang inyong bisayran.
Ang tanan nahilum ug nahingangha.
—Tug-anan mo kami karon kinsay imong mga kauban— matud sa Alferez nga mibakyaw sa usa ka latus nga uway. Ang dinakpan mipahiyum, nianang pahiyum nga matinamayon.
Sa tingog mahinay, ang Alferez nakigsulti makadiyot sa kura, ug unya milingi sa mga sundalo ug miingon:
—Dad-a kini ninyo sa dapit nga gibutangan sa mga pa tay!
Sa usa ka suok sa patyo, sulod sa usa ka karromata nga guba, nagtumpi ang lima ka minatay nga lugos lamang tinabunan sa usa ka pirasong banig nga dunot ug mahugaw uyamut. Usa ka sundalo nagsuroysuroy didto ug nag-utas panluwa.
—Nakaila ka ba niining mga minatay?— nangutana ang Alferez human niya tukasa ang banig.
Si Tarsilo wala motubag; nakita niya ang lawas patay sa
bana sa buang tipon sa duha ka kauban, ang sa iyang igsuon
nga naputds sa mga samad sa bayonita ug ang kang Lucas nga
may pisi gihapon sa liog. Sa pagkakita ni Tarsilo niadtong mga
minatay, nasiga ang iyang tinan-awan ug nanghupaw.
—Nakaila ikaw kanila?— gibalik siya pagpangutana. Si Tarsilo wala gihapon motingog. Mihadyong ang hangin ug ang latus nga uway mipiti sa iyang bukobuko. Ang mga hampak nag-abug-abug, apan si Tarsilo wala gayud mokihol.
—Ligira siya ninyog bunal hangtud mamatay kun motug-an!
— misinggit ang Alferez kansang ulo nainit na.
—Sulti na lamang, óy I— giingon siya sa directorcillo;— maora man, patyon ka man gihapon.
Gibalik siya pagdala ngadto sa hawanan dim ang usang binilanggo nagpanangpit sa tanang mga santos sa langit, nagtakdltakol ang mga ngipon ug nahipalup-og sa salog.
