—Nakaila ikaw niana?— nangutana si pari Salvi.
—Karon pa ako makakita kaniya!— mitubag si Tarsilo nga naluoyng nagatan-aw sa usa.
Gisumbag ug gipatiran siya sa Alferez. —Igaid ninyo siya sa bangko!
Wala tangtangi sa esposas nga nagkadugo, si Tarsilo gigaid sa usa ka bangko nga kahoy. Ang alaut nalukop ug lingi daw adunay gipangita, ug nakita niya si Donya Consolacion; dihadiha mikatawa nga mabiaybiayon uyamut. Sanglit nanghibulong ang nanambong, nanan-aw ngadto sa dapit nga giatubangan sa dinakpan ug didto ilang nasud-ong ang asawa sa Alferez nga nagpangitlib sa ngabil.
—Wala pa ako makakitag babayc nga labing malaksot ug dagway kay kaniya!— matud ni Tarsilo taliwala sa kahilum sa tanan;— palabihon ko pa ang paghigda sa bangko nga sama niini karon kay sa pakigdulog kaniya sama sa Alferez.
Si Donya Consolacion naluspad.
—Imo ako karong patyon sa bunal, senyor Alferez, — mipadayon pagsulti si Tarsilo— apan unya sa gabii makabalus ako kanimo kon ikaw gakson na sa imong asawa.
—Gakuti ninyo ang iyang baba! —misinggit ang Alferez nga nasuko uyamut ug nagakurog sa kalagot. Daw mao kini ang tuyo ni Tarsilo kay diha nga gigakutan na ang iyang baba, sa iyang tinan-awan nagpakita nga nahimuot siya.
Sa usa ka sinyas sa Alferez, usa ka sundalo nga nagabitbit ug uway misugod paglatus sa dinakpan nga gigaid sa bangko. Mikulb ug nagbulobaliktos sa kasakit ang tibuok lawas ni Tarsilo; usa ka agmud nga pinugngan ug dugayng nahilum nabati sa tanan bisan giguom ang iyang baba; miduko siya: ang iyang mga saput nagkadugo.
Si pari Salvi nga naluspad ug naliraw ang tinan-awan, mitindog nga lugos nakadaug sa iyang lawas, misinyas sa iyang kamot, mibiya sa hawanan ug milakaw nga daw mapukan. Sa dalan nakita niya ang usa ka dalaga nga nagasandig sa paril, wala maglihok, daw nanggahi ang iyang kalawasan, naminaw pag-ayo nga mitan-aw sa kahanginan tinapion sa paril ang iyang mga kamot nga nangiwi. Giinitan siya pag-ayo sa Adlaw. Daw
