Niining higayona ang pagsalum sa alaut milungtad na ug usá ka gutio ug tungá, ug ang Alferez misinyas.
Ang nawong ni Társilo walá na magkulima; sa ilalum sa mga mata nga nagabuka pulós na lamang maputi ang nakita; sa iyang baba nag-agas ang tubig nga lapukon tipon sa laway nga duguon; mihuros ang hangin nga matugnaw apan ang iyang lawas wala na mokurog.
Ang mga nanambong nagtinan-awáy nga waláy tingog ug nangalisang. Ang Alferez misinyas aron badbaran sa gaid ang alaut, ug unya milakaw nga naghinuktok; ang mga paa nga hubo ni Tarsilo kadaghan daitoli ni Donya Consolacion sa tumoy sa iyang sigarilyo nga dinagkutan, apan ang lawas walá gayud mahiigking ug ang kalayo napalong.
—Miutong diay kini!— matud sa usa ka kuwadrilyero;— tan-awa ninyo ang iyang dila nga daw bu-6t niya lamyon.
Ang usang dinakpan nga nagasud-ong niadtong tanan, nagakurog ug gipaningot: nalukdp lingi daw buang, , Ang direclorcillo gitugon sa Alferez nga sukton kadtong di nakpan.
—Senyor, senyor!— matud niini nga kahilakon;— isulti ko kutob sa buut ninyo ipasulti kanako!
—Maayo! Ambi tan-awon ta kon6: kinsay ngalan mo?
—Andong, senyor!
—Si Bernardo... Leonardo... Ricardo... Eduardo... Ge rardo. .. kun unsa?
—Andong, senyor! mibalik pagtubag ang kanahan.
—Butangi lamang diha ug Bernardo kun bisan unsa —matud sa Alferez.
—Bansagon?
Ang tawo mitan-aw kaniya nga nalisang.
—Unsay bansagon mo? ¿Unsay idugang sa imong ngalan nga Andong?
—Ah, senyor! Andong Medio-tonto, senyor!
Ang mga tawo nga nanagpaminaw wala makapugong sa ilang katawa; ang maong Alferez mihunong sa iyang pagsuroysuroy.
—Pangita?
—Mangangapon sa lubi, senyor, ug binatonan sa akong ugangang babaye.
— 483 —
