—Kinsay misugo kanimo nga sulungon mo ang kuwartel?
—Walá senyor! —Unsay wala? Ayáw pagbakák kay itunton ka unya sa atabay! Kinsay miisugo kanimo? Sulti sa matuod!
—Ang matuod, senyor!
—Kinsa?
—Kinsa, senyor!
—Gipangutana ko ikaw kinsay misugo kanimo aron mosal mot ka sa kagubut.
—Unsang kagubuta, senyor?
—Kadto ugong imong giadto kagabii sa patyo sa kuwartel?
—Ah, senyor!— matud ni Andong nga naulaw.
—Kinsa man lagi ang sad-an niana? —Ang ugangan kong babaye, senyor!
Katawa ug kahibulong maoy mibanus mining mga pulonga. Ang Alferez mihunong ug mitan-aw nga wala magdalag kasuko sa alaut, kinsa, sa iyang pagtuo nga ang iyang mga pulong nakapahimuot, mipadayon pagsulti nga nasibut pagsamot.
—Oo, senyor; mao day ipakaon kanako sa akong ugangang babaye kadtong dunot ug dili na magapulos; sa pag-anhi ko ka gabii, gisakitan ako sa tiyan, ug sa pagtan-aw ko nga ang patyo sa kuwartel diha da sa duol, nakaingon ako: gabii man karon, walay makakita kanimo. Misulod ako... ug sa pagtindog ko, mibutobuto dayon ang mga pusil; hiatlan nga nangalsonis pa ako.
Usa ka latus nga mihadyong miputol sa iyang sulti.
—Hala, sa atub!— misugo ang Alferez;— karong hapon ihatud siya sa kaulohan.
— 484 —
