Ang tenyente wala motubag; mitan-aw makadiyot kang pari Salvi ug unya milakat nga nagsamot kilikiti sa bungot nga maputiputi na sa iyang sulang, samtang ang uban nagkulokabildo mahatungud sa hitabo.
—Diha makita gayud nga pagbuut na kini ni Bathala— matud sa usa ka tawo;— hangtud ang mga babaye nangasilag kaniya. —Gipasunog uroy kaayo ang iyang balay abi niya maluwas siya niining paagiha, apan wala magdahum nga maoy buhaton sa iyang kamaayo, sa iyang babaye— midason ang lain nga nagkatawa. — Esta de Dios! Santiago cierra Epaña!
Samtang nagsultisulti ang uban, ang tigulang tcnyente miundang sa iyang suroysuroy ug miduol kang Maria Clara nga namati sa mga sultisulti, wala magalihok sa iyang gilingkoran: sa iyang tiilan nakita ang mga bujak nga nangahulog.
—Ikaw maoy usa ka dalaga nga but-an uyamut— giingon siya sa tigulang tenyente sa tingog mahinay;— maayo gayud nga gihatag mo ang sulat... sa ingon niana hingkaplagan ninyo usa ka kaugmaong malinawon. Ang tenyente milakaw dayon ug si Maria Clara mitan-aw kaniya nga nagliraw ang mga mata ug nagpangitlib sa iyang ngabil. Maayo ngani kay nahilabay si iya Isabel. Si Maria Clara nakagunit sa iyang saput. —Iya Isabel intawon!— mihunghong ang dalaga. —Naunsa man ikaw?— nangutana ang tigulang nga nalisang sa pagtan-aw sa nawong sa iyang pag-umangkon. —Dad-a ako ngadto sa akong lawak!— mihangyo kini ug migunit sa bukton sa iyang iyaan aron pagtindog. —Nasakit ba ikaw, inday? Nawad-an ka sa umoy, naunsa ka man ugod? —Nabuyod ako... ang daghang mga tawo sa hawanan... ang labihang kahayag... mopahulay ak6. Igna si papa nga matulog ak6. —Namugnaw ang imong panit! Buot ka bag tsa? Si Maria Clara milingolingo, giyawihan ang ganghaan sa iyang lawak ug nahipalug-og sa salog, tiilan sa usa ka larawan ug nagkanayon nga nagabakho: —Inahan, inahan, inahan ko!
