Misulod sa lawak ang kahayag sa Bulan nga miagi sa tamboanan ug sa ganghaan nga agianan padulong sa pantaw.
Ang orkista nagpadayon pagtugtog mga masadya nga vals; ang mga talidhay ug ang kagahub sa mga sultisulti nabati sa higdaanan sa dalaga; ang iyang amahan kadaghan motuktok sa ganghaan, ingon man si iya Isabel, si Donya Victorina ug hangtud ngani si Linares, apan si Maria Clara wala gayud molihok: nagalisud pagginhawa.
Nangagi ang mga takna: natapus ang pangaon, nadungog ang mga sinagudsod sa sayaw ug napalong na ang mga suga, apan ang dalaga wala gihapon maglihok sa salog, dinan-agan sa kahayag sa Bulan, tiilan sa larawan sa Inahan ni Hesus.
Sa ngadtongadto nag-anan kahilum ang tibuok balay, gipamalong ang mga suga ug si iya Isabel mibalik pagtuktok sa ganghaan.
—Na, nahikatulog intawon!— matud sa tigulang sa hataas nga tingog;— sanglit batan-on siya ug walay mga kalisud sa hunahuna, natulog sama sa patay.
Diha nga wala nay timik nga nabati, si Maria Clara mihinayhinay pagtindog, nalukop ug lingi sulod sa lawak: nakita niya ang pantaw ug ang gagmayng mga palapala nga gikaputan sa mga bagon nga dinan-agan sa Bulan.
—Usa ka kaugmaon nga malinawon! Natulog sama sa patay!— nagkanayon siya sa tingog mahinay, ug unya milakaw padulong sa pantaw.
Sulod sa siyudad, ang tanan natulog; mao day mabati usahay ang dinaguok sa usa ka salakyanan nga molabang sa tulayng kahoy sa suba; sa tubig niini midan-ag ang kahayag sa Bulan.
Ang dalaga miyahat sa langit nga wala dag-umi bisan madiyutay; gihinayhinay niya pagtangtang ang iyang mga sing sing, mga ariyos, mga alpiler ug sudlay nga iyang gitungtong sa akboanan sa pantaw ug unya milantaw sa suba.
Usa ka bangka nga giluwanan ug mga kumpay mihunong sa dunggoanan nga makita sa tugkaran sa tagsatagsa ka balay nga nahitarok sa kadaplinan sa suba. Usa niadtong duha ka tawo nga nanakay sa bangka misaka sa hagdanan nga bato, milayat sa paril, ug wala dangtig dugay nabati sa dalaga nga ang tawo misaka sa hagdanan sa pantaw.
