Nakita ni Maria Clara nga ang tawo mihunong sa pagkamatngon kaniya, apan kini wala molungtad ug dugay kay mihinayhinay man pagduol, ug diha nga tul6 na lamang ka lakangang iyang gilay-on, mihunong. Si Maria Clara misibug.
—Crisostomo!— mihagawhaw puno sa kalisang. —Oo, ako si Crisdstomo!— mitubag ang batan-on sa tingog maugdang:— usa nako ka kaaway, usa ka tawo nga may pasikaran sa pagkasilag kanako, si Elias, mibawi kanako sa bilanggoan diin ako ibalhog sa akong mga higala. Human nuning mga pulonga, mibanus ang kahilum nga masulub-on; miduko si Maria Clara ug nahunlos ang iyang mga kamot.
Si Ibarra mipadayon pagsulti: —Tupad sa lawas nga patay sa akong inahan nanumpa ako nga ikaw himuon kong bulahan, bisan unsa ang kapalaran nga akong maangkon! Ikaw nakahimo paglapas sa imong panumpa kay kadtong namatay dili mo man inahan; apan ako, ako nga iyang anak ako nga nagmahal sa iyang handumanan, ug taliwala sa libo ka libong mga katalagman nga akong giagian, mianhi gayud ako aron pagtuman sa akong panumpa, ug sa wala ko lamang palandunga gikasulti ko karon ikaw dinhi: Maria, kita dili na managkita pag-usab; ikaw batan-on pa ug kaha may adlaw da nga mongutngot ang imong konsiyensiya... Una mogikan, mianhi ako aron pag-ingon kanimo nga pasayluon ko ikaw. Na, karon an na ako, ug hinaut unta nga mabulahan ka!
Si Ibarra molakaw na unta, apan gipugngan sa dalaga. —Crisostomo!— matud ni Maria Clara;— ikaw gipaanhi ni Bathala aron pagluwas kanako mining labihang kaguol nga akong giantus... Pamatia ako ug hukmi unya ang akong gibuhat!
Gihinay ni Ibarra pagwakli ang kamot sa dalaga. -Ako wala moanhi aron pagsudya kanimo... mianhi ako aron paghatag kalinaw sa imong buot. —Dili ako modawat nianang kalinaw nga imong ilimus kanako; ako da maoy mahibalong mangita sa akong kalinaw. Gitamay mo ako, ug tungud nianang imong pagtamay, hangtud ang kamatayon mapait, alang kanako!
