SI PARI DAMASO MIHATAG UG KATIN-AWAN
Anugon lamang ang daghan ug bililhong mga butang nanagtapun-og sa usa ka talad, gasa sa kahigalaan sa mga kalaslon; bisan ang mga brilyante nga sinulod sa mga kahon-kahon nga pinutos mga tersiyopilong tagumon, bisan ang mga panaptong pinya nga binuldahan, bisan ang mga manggad nga seda, wala gayud makadani sa mga mata ni Maria Clara. Ang dalaga nagadungaw apan wala makakita ni mobasa sa usa ka mantalaan nga nagabalita sa kamatayon ni Ibarra, nga nalumus kon6 sa lanaw.
Takulahaw lamang nabati niya ang duha ka kamot misampong sa iyang mga mata, mipugong kaniya ug ang malipayong tingog ni pari Damaso nagkanayon:
—Tag-ana kinsa ako, tag-ana! Si Maria Clara miulpot sa iyang gilingkoran ug sa dakung kalisang mitan-aw sa pari.
—Buang-buang niini! Gikuyawan ba ikaw? Wala ako nimo paabuta, no? Gikan pa gayud ako sa lungsod nga akong gikurahan ug mianhi lamang aron pagtambong sa imong kasal.
Miduol siya nga nagkatawa ug gitunol ang iyang kamot aron hagkan sa dalaga. Si Maria Clara miduol usab nga nagakurog ug miamin sa dakung pagtahud.
—Naunsa ka man, Maria? —nangutana ang paring pransiskano nga nabalaka uyamut ug wala na magkatawa;— namugnaw ang imong kamot, luspad ang imong nawong... nagmasakiton ba ikaw, inday?
Sa dakung kalumo nga walay nagpalandong gihuptan ni pari Damaso, gibitad niya ang dalaga, gikuptan sa duha ka kamot ug gitutokan pagtan-aw.
—Nawad-an ka na ba sa pagsalig sa imong amaon?— nangu-
