tana nga daw nagatumboy;- na, lingkod dinhi ug suginli akó sa imong mga kaguól, sama sa ginabuhat mo kanhi sa gamáy pa ikáw kon magkinahanglan kag kandila nga buhaton mong tawo- tawo. Sayud ka na nga ikaw akong gihigugma kanunay... walá ko gayúd ikaw kasab-i bisan makausá...
Ang tingog ni pari Dámaso nawad-an sa kinaiyáng kainggit ug ang iyang sinultihán nahimong malumó uyamut. Si María Clara mihilak.
-Nagahilák ka? Anák ko, nganong naghilák man ikaw? Nanag-away ba kamó si Linares?
Si María Clara misampong sa iyang mga dalunggan. -Dili kitá maghisgot kaniya... karón!-misinggit ang da- laga.
Si pari Dámaso mitan-aw kaniya hupóng sa katingala. -Dili ba diáy nimo isugilon kanako ang imong mga tinagoan? Walá ba akó magatukáw kanunay aron paghupóng saimong labing diyutay nga tinguha?
Giyahat sa dalaga ang iyang mga mata nga napunó sa luha, mitan-aw makadiyót sa pari ug unya mibalik paghilak.
-Ayaw paghilák, anák ko, kay ang imong mga luha maka- sakit sa akong kasingkasing! Suginli da ugód akó sa imong mga kaguól ug tan-awa unya kon giunsa ikaw pagpangga sa imong amahan sa bunyag!
Si María Clara mihinay pagduól sa pari, miluhód sa iyang atubangan ug humán iyangad ang iyang nawóng natumog sa luha, misulti sa tingog lugos nadungóg:
-Gihigugma mo ba gihapon akół -María! -Kon maó kaná... panalipdi ang akong amahán ug bug- toà ang akong kaminyuon!
Gilayón gisugilon sa dalaga ang iyang katapusang pakigki- ta kang Ibarra, apan gililong ang kaagi sa iyang pagkatawo.
Si pari Dámaso halus dili makatuo sa iyang nadungóg.
-Samtang buhi pa siyá, mipadayon ang dalaga- naghuna-huna akó pagpakigdumog, walá akó kawad-i sa paglaum ug pagsalig! Buút akó mabuhi aron lamang makadungóg nga siyá pagahisgotan sa ubán... apan karón nga gipatay na siya sa iyang mga kaaway, karón walá na akóy kapasikaran sa pag-antus ug pagpuyó niining kinabuhi!