Ang bata kadaghan nahidugmo, apan motindog ug wala batiag kasakit: ang tanan niyang mga balatian natingub sa iyang mga mata nga wala mobulag pagtan-aw sa iyang inahan.
Milabang sila sa sapasapa nga nagdagaas; ang mga tunok sa kagingking nga nanghitam-ok sa kalapukan sa daplin mitaroy sa iyang mga lapalapa, apan si Basilio wala mohunong aron Pagpangibut sa maong mga tunok.
Sa dakung kahibulong iyang nakita nga si Sisa misuot sa kalibonan ug miagi sa ganghaang tabla nga nagaali sa lubnganan sa tigulang Katsila, nga nahimutang sa punoan sa dakit.
Si Basilio buut usab unta mosulod didto, apan ang ganghaan gitakpan na. Ang buang nag-atang sa agianan ug ang palid sa ganghaang tabla sa sira giduot niya taman sa ginhawa sa iyang ulo nga nangalkag ug sa iyang mga kamot nga nanghagsal sa kaniwang, busa ang ganghaan wala gayud matukas.
—Nanay, ako kini, ako kini, si Basilio nga anak mo!— misinggit ang bata nga nawad-an na sa umoy ug nahapalingkod sa yuta.
Apan ang buang wala gayud patuo, hinonoa misikad siya sa yuta ug gihurot ang iyang kusog sa pagpugong sa palid sa ganghaan.
Ang ganghaan giutasag pukpok ni Basilio sa iyang kumo ug sa iyang ulo nga nagkadugo, mihilak siya, apan kawang lamang. Milugos pagtindog, mitan-aw sa paril kay naghunahuna pagkatkat didto, apan wala gayud makakita ug sarang unta niya katikangan. Unya milipot sa luyo ug didto nakakaplag usa ka sanga sa laing kahoy. Misaka siya, ug sa didto na sa itaas, naglataylatay sa kasangahan ug nakatabok sa dakit, ug nakita niya nga ang ulo sa iyang inahan gipaod gihapon sa palid sa sira aron dili matukas ang ganghaan.
Tungud sa kasikas sa mga sanga nga gitungtongan ni Basilio, si Sisa mihangad, ug sa pagkamatngon kang Basilio, buut na unta modalagan, apan ang bata mipatighulog pagkalit, gigakus ug gihagkan niya pag-ayo ang iyang inahan, ug unya nawad-an sa alamag.
Nakita ni Sisa ang agtang ni Basilio nga nabulit sa dugo; mitikubo siya, ang iyang mga kalimutaw daw manglugwa sa
