—Unya, kon walay laing tawo nga moanhi dinhi... kubkubon mo ang yuta niining dapita, makakaplag ikaw daghan uyamuutnga salapi... ug kanang tanan maimo na. Pagtuon!
Misamot ang kanguhal sa tawo ug ang iyang sulti halus dili na masabut.
—Lakaw, hakuta nganhi kadtong mga kahoyng igsusugnod nga giingon ko... tabangan ko ikaw.
Si Basilio milakaw. Ang tawo miatubang sa Sidlakan ug nagkanayon nga daw nagaampo:
—Mamatay ako nga dili makakita sa pagsubang sa banagbanag sa kalangitan sa akong yutang-natawhan...! Kamo, nga managpakakita kaniya, yukboi siya ninyo... Ay aw kamo kalimot sa nangapukan sulod sa kagabhion!
Giyahat sa langit ang iyang mga mata, nanggimok ang iyang mga ngabil daw nangadye, unya nahidungilo ang iyang ulo ug nainanay siya pagkapukan sa yuta...
Tapus manglabay ang duha ka takna, didto sa pantaw sa iyang balay, si Hermana Rufa nanghilamus ug nanghimitiis aron mosimba. Ang biyata mitan-aw sa lasang silingan ug nakita niya ang usa ka mabagang aso nga miutbo; midiyong siya, ug, hupong sa kasuko nga diyosnon, miingon:
—Kinsa kahang irihisa ang nagkaingin niining piyiestang daku? Mao bitaw kanay hinungdan nga mangabut kanato ang daghang mga kadaut! Sulay da ugod pag-ambak sa Purgatoryo ug paminawa unya kon kuhaon ko ba ikaw didtong salbahisa ka!
