sa ulan nga magtagasak sa mga lampirong sa mga tamboanang tinakpan.
Duha ka sibil namasilon;ig sa usa ka tigbayon nga gitukod duol sa kombinto: usa kanila rikulota pa ug ang usa karaan na.
—Unsay buhaton ta dinhi?— matud sa rikulota;— walay nagtikawtikaw sa dalan . . . angay kitang manakag balay; ang akong puyopuyo anaa sa dalan Arzobispo.
—Lalolayo kadto ug mangahumod gayud kita— mitubag ang sundalong karaan.
—Unsa may sapayan niana basta dili lamang kita maigo sa linti?
—Ada? ayaw lamang kahadlok; ang mga mongha dagway adunay lit-ag sa linti aron dili sila mangaigo.
—Oo!— matud sa rikulota,— apan unsa may pulos niana nga ang gabii mangitngit man kaayo?
Ug mihangad siya sa itaas aron pagtan-aw sa langit nga nagangiub: niadtong higayona misagunson pagkilat ug misunod dihadiha ang usa ka makalilisang dalugdog.
—Naku! Surmarisep — matud sa rikulota nga nangurus, ug mibitad sa saput sa iyang kauban;— talana, manglakaw ki ta!
—Naunsa ka man?
—Talana, manglakaw lag! kita!— mibalik pag-agda ug nagtakoltakol ang iyang mga ngipon tungud sa kahadlok.
—Unsa bay imong hingkit-an?
—Pantasma!— mitubag nga nagakurog ang tibuok kalawasan.
—Pantasma?
Oo, anaa nagatungtong sa atop... Mao dagway kana ang mongha nga mamunit ug mga baga kon magabii.
Ang sundalong karaan milili kay buut motan-aw. Mikilat pag-usab ug usa ka lilas nga kalayo milikoslikos sa kahanginan, ug dihadiha nabati ang makalilisang but6 sa da lugdog.
—Hesus!— matud sa sundalong karaan nga nangurus usab. Tuod man, sa masigang kahayag sa kilat nakakita siya usa ka babayeng nagasul-ob ug saput nga maputi, nagabarog duol sa
