Si Ibarra nga walâ magdulà sang iya pagkaligdong, nagpakigsimpon man sa kinasadya sang iya kaupdanan.
Sang makaabót silá sa baybay, nagkalawas sing tayuyon sa mga bibig sang mga babae ang mga tinagâ sa kakunyag kag kalipay. Nakita nila ang duhá ka dalagkò nga baroto, nga tinabid, nga napunihán sing matahúm nga sinalapid nga mga bulak kag mga dahon, nga may pinakunót nga mga tela sa nagkalainlain nga mga duág: may mga magagmay nga parol nga papel nga pinakabit sa ginhimûhimò nga kubyerta nga ginbal-utbal-otan sing mga rosas kag mga klabel, mga bungangkahoy, subong sang mga pinya, mga kasóy, mga saging, mga bayabas kag mga lansones kag ibán pa. Dinalá ni Ibarra ang iya mga alpombra, mga inoghapin kag mga kohín, kag hinimò niya ini nga maayo nga mga pulungkòan sang mga babae. Ang mga tukón kag mga bugsay lunsay man napamunihán. Sa baroto nga napunihán sing labing' matahúm may isá ka arpa, mga gitara, mga akordyon kag isá ka budyong nga sungay sang karabáw; sa isá ka baroto nagsiga ang kalayo sa mga kalán nga lunang, naghimos silá sing tsa, kapé kag tahu nga inog palamaháw.
—Dirí ang mga babáe, didto ang mga lalakí! —Silíng sang mga ilóy sang pagsakay nila. Hipos kamó! Ayaw kamó pagsagad hulag kay malunod kitá!
Pagpalangurós kamó anay! — Hambal ni tiya Isabel nga nangurós.
—Kag kamihanon lang dirí? — Pamangkot ni Sinang nga pumaaslom sang iya nawóng, Kami lamang? . Aguy!
—Ini nga Aguy! Nagikan sa kusî nga dungán hinatag sa iya sang iya ilóy.
Ang mga baroto nag-amát palayô gikan sa baybay nga ang mga sanag sang mga parol nagkinilankilan sa linaw, nga bug-os nga malinong. Sa Sidlangán gumwâ ang nahauna nga mga duag sang kaagahon.
Naghari ang tuman nga kalinong: ang mga pamatan-on tungod sa pagpain nga ginhimo sang mga iloy, naghipos sila nga daw nagpamalandong.
—Mag-andam kamo!— Singgit ni Albino, ang seminarista, sa isa ka pamatan-on, —tapaki sing maayo ang estopa nga yara sa idalum sang imo tiil.
—Kay?
