yo, pinilák niya ang iya lawas sa linaw, sa lwás sang punót, nga
nadala niya ang naggapos sa iya. —Ang timoníl isá na ka tawo
nga patay! —Kumawas ang makahaladlok nga singgit gikan sa
mga dughan sang tanán.
Madasig subong sang kilát, nahulog ang isá man ka lawas sa tubig; halos walâ silá sing panahon sa pagtan-aw nga yadto si Ibarra. Si María Clara wala madismasyo kay ang mga babaeng' pilipinhon indi pa makahibaló magpadismayo.
Nakita nila nga may dugo ang balód, nalugom sa dugo. Ang pamatan-on nga mangingisdà lumompat sa tubig nga may dalá nga binangon sa kamot, sinunód siá sang iya amáy: apang halos lang sila madulà, sang makità nila si Crisóstomo kag ang timonil nga gumwâ liwát nga nag-uyat sa bangkay sang sapat. Iní bug-os nga masisián ang iya tiyan nga maputi kag sa iya tilaok nalansang ang kutsilyo.
Indi masaysay ang kinalipay: isá ka libo ka butkon ang nagulontay sa pagdawat sa ila sa tubig.. Ang mga tigulang daw sa mabuang kag nagkinadlaw kag nagpinangadi. Nalipatan ni Andeng nga ang iya tinula katlo na magbukál: ang tanan nga sabáw umawas kag napatay ang kalayo. Ang isá lamang nga indì makahambal amó si María Clara.
Si Ibarra walâ makadlasí; may diutay lamang nga kadlas ang timonil sa butkon.
—Nautang ko sa imo ang akon kabuhi!— Hambal niya kay Ibarra nga kumunop sang mga manta nga dilana kag mga inoghalapin.
Ang tingog sang timonil may lalim nga masubô.
—Tamà sa imo kakahas, — Sabát sa iya ni Ibarra, —— sa liwat ayaw ka magpasimpalád.
—Kon wala ka magbalik...!—Kíbot ni María Clara nga nagpalangluspad kag nagpalangurog sa gihapon.
--Kon walâ akó magbalik kag nagsunód ka sa akon,—sabát ni Ibarra nga nagtapos sang iya panghunâhonà,— sa idalum sang linaw nakapuyo man ako sa akon panimaláy.
Si Ibarra wala malipát nga didto nahayà ang mga salín sang iya amáy.
Ang mga tigulang indì na maluyag nga magkadto sa isá ka punót, luyag nila magpaulì nga namalibad nga ang adlaw nagsugod sa malain kag saráng makaabót ang madamò pa nga kalautan.
