WALA SING KATAHAP bisan kay sin-o, tadlong nga kumadto sia sa hiligdaan sang masakiton kag inuyatan niya sa kamot.
— (Maria! —Hambal niya nga may indi mapulong nga kahanuklog, kag kumawas ang mga luha sa iya mga mata. — Maria, anak ko, indi ka mapatay!
Hinumlad ni Maria ang iya mga mata kag tinulok sia nga may katingala.
Wala sing isa nga nakakilala sa pransiskano nga nakamutik nga sia may mainanggaon nga balatyagon; sa ubos sang amo kabaris kag kadako nga dagway wala sing nagpati nga may yara nga isa ka tagipusuon.
Si P. Damaso indi na makapadayon kag binayaan niya ang dalagang’ pamatan-on, nga naghibi subong sang isa ka bata. Gumwa sia sa paghatag kahilwayan sa iya kasakit sa silong sang ginpakamahal nga mga balagon sa balkon sang lin-ay.
—Daw ano ang iya pagpalangga sa iya ihada! — Hunahona sang tanan.
Tinulok sia ni Fr. Salvi nga wala makahulag kag mahipos, nga kinagat niya sing diutay ang iya mga bibig.
Sang maghaganhagan diutay ang iya balatyagon, pinakilala sa iya ni Donya Victorina ang pamatan-on nga si Linares, nga nagpalapit sa iya nga may katahuran.
Tinulok sia ni Fr. Damaso sing mahipos halin sa mga till tubtob sa ulo, kinuha niya ang sulat nga dinawo niya sa iya kag binasa nga daw wala niya mahangpi gam sia namangkot:
—Kag si sin-o ka?
—Ako si Alfonso Linares, ang ihado sang imo bayaw ... — hambal sang pamatan-on nga nagkurog ang iya mga bibig.
Inidog ni P. Damaso ang iya lawas paisol, tinamdam niya Liwat ang pamatan-on kag, pinasadya niya ang iya nawong, tumindog sia.
