- 401
Si Tarsilo naunay nga nagkasubo kag nagpadalum sang iya panumdoman; sa manggas sang iya bayu pinahiran niya ang balhas nga nagtubod sa iya agtang.
—Manong, — siling ni Bruno, — batunon ko, kon ikaw imo wala’y luyag; — ang pagbulot-an nagapadayon, ang abuhon amo ang dapat magdaog kag indi kita dapat mag-usik sang maskin ano nga kahigayunan. Maluyag ako magtaya sa masunod nga soltada; ano pa sa imo? Sa sini nga paagi makatimalos kita sa ginbuhat sa aton amay.
—Hulat anay! — Siling sa iya ni Tarsilo kag tumod nga tinulok sia sa mga mata. Ang duha nagpalangluspad. — Mabuylog ako sa imo, may katarungan ka: mabalos kita tungod sa aton amay.
Apang dumulog sia kag pinahiran niya na man ang balhas.
—Ano ang nagapaduyo sa imo? — Pamangkot ni Bruno nga indi makahulat.
—Nahibal-an mo kon ano nga soltada ang masunod? Bagay bala?
—Indi! Wala ka makabati? Ang malatuba ni Kapitan Basilio batok sa abuhon ni Kapitan Tiago; sunó sa pagsulondan sang hampang dapat madaog ang abuhon.
—A, ang abuhon! Ako kuntani mapusta man... apang paturon ta anay.
Nagpakita si Bruno sing kataka, apang sinunod niya ang iya magulang kag ini nagtan-aw sing maayo sa manok, inusisa niya, nanumdom, nagbinagbinag, namangkutanon, ang kailo nagpangduhadoha; si Bruno nagpalangurog kag gintulok sia nga may kahangawa.
—Apang wala mo makita ina’ng iya malapad nga himbis nga malapit sa tahod? Wala mo makita ina nga mga till? Ano pa ang luyag nimo? Tan-awa ina nga mga paa, humlara ina nga mga pakpak! Kag ini nga himbis nga napihak sa ibabaw sini nga ma lapad, kag nagasampaw?
Wala sia mabatii ni Tarsilo, padayon ang iya pagtan-aw sang manok: Ang lagting sang bulawan kag pilak naglambot sa iya mga palamatin-an.
—Tan-awon naton karon ang malatuba, — hambal niya sa tingog nga daw malumos.
Pinusdak ni Bruno ang iya tiil sa duta, ginpapagot niya ang iya mga ngipon, apang nagtuman sia sa iya utod.
