402
Pumalapit sila sa isa ka guban. Didto gintakdan nila ang manok, nagpili sila sang bulang, gin-aman sang manogtakod ang sukla nga pula, ginhaguran niya sing talo kag ginlughoran sing makapila.
Bug-os nga tinulok ni Tarsilo ang manok sa isa ka panulok nga masulub-on nga palapaw: nga daw wala niya makita ang ma nok kundi ang iban nga butang sa palaabuton. Pinahiran niya sang iya palad ang iya agtang kag,
—Handa ka? — Pamangkot niya sa iya utod sa tingog nga halos mabatian.
—Ako? Kutob pa sadto; indi na kinahanglan nga tan-awon ko!
—Apang... ang aton kailo nga utod nga babae?...
—Aba! Wala bala sila magsiling sa imo nga ang pangulo amo si don Crisostomo? Wala mo sia makita nga nagdayan kaupod si Kapitan Heneral? Ano ang aton katalagman?
—Kag kon mapatay kita?
—Ano pa ang ginapaabot mo? Ang aton amay napatay na sa bakul.
—May katarungan ka!
Pinangita sang duha ka mag-utod si Lucas sa mga nagtinumpok nga tawo.
Gilayon sang makita nila sia, si Tarsilo dumulog.
—Indi! Maghalin kita diri, maparot kita! — Hambal niya.
—Lakat ka kon luyag mo, ginabaton ko!
—Bruno!
Malaot nga palad nga ang isa ka tawo pumalapit kag naghambal sa ila:
—Mapusta kamo? Sa abuhon ako.
Wala magsabat ang duha ka mag-utod.
—Malogro ako!
—Pila? — Pamangkot ni Bruno.
Inisip sang tawo ang iya kwarta nga apat ka pesos: tinulok sia ni Bruno nga wala magginhawa.
—May duha ka gatos ako; kalim-an batok kap-atan!
—Indi! — Siling ni Bruno nga may pat-od nga kabubut-on. — Ibutang......
—Hanti, kalim-an batok katloan!
—Pilòi kon luyag mo!
