434
Dinasunan sing maligdong nga kalinong ini nga mga tinaga. Sa karon ang baroto, nga gindala lamang sang mga balod, naghilapit sa baybayon. Si Elias amo ang una nga bumongkag sang kalinong.
—Ano ang ihambal ko sa mga nagsugb sa akon? — Pamangkot niya nga gintuhay ang paningog.
—Nahambal ko na ina sa imo: nga ginakasub-an ko gid ang ila kahimtagan, apang maghulat sila, kay ang mga malain indi makabulong sang mga malain man, kag sa aton malaot nga kapalaran tanan kita may aton nga mga sayop.
Si Elias wala na liwat magsabat, dumukb, nga pinadayon niya ang pagbugsay, kag sang pagdapat sa baybayon, nagpaalam sia kay Ibarra nga nagsiling:
—Ginapasalamatan ko ikaw, ginuo, sa imo pagtalupangod sa akon; sa imo kaayuhan ginapangabay ko nga kutob karon kalimtan mo ako kag indi mo ako pagkilalahon sa maskin ano nga kahimtangan nga makita mo ako. Kag nahambal niya ini, pinabalik niya ang baroto nga iya binugsayan pakadto sa isa ka madamol nga gamhon sa baybayon. Sa sulod sang iya malawig nga pagbugsay padayon nga mahipos sia: daw wala sia sing liwan nga nakita kundi ang linibo nga mga batomaidlak nga ginhaw-as sang iya bugsay kag gin-uli man sa linaw diin sila nagkadula sing makatilingala sa tagumnon nga mga hanulhanol.
Sa katapusan dumongkii sia; isa ka tawo gumwa gikan sa madamol nga gamhon kag pumalapit sa iya.
—Ano ang ihambal ko sa Kapitan? Pamangkot niya.
—Isiling sa iya nga si Elias, kon indi pa mapatay, matuman sang iya hinambalan, — sabat niya nga masubo.
—Hanti, san-o ka mabuylog sa amon?
—Kon ginabatyag sang inyo Kapitan nga nag-abot na ang takna sang katalagman.
—Maayo, paalam!
