duhadoha sia ... tinago niya sa isa sang mga magagmay nga sako,
kag dinala niya tanan, iumompat sia sa bintana.
Tion na yadto; ang mga gwardya sibil naglugos sa pagsulod.
—Pabay-i kami nga magsaka sa pagkuha sang mga papel sang inyo agalon! — Siling sang pulopangulo.
—May pahanugot kamo? Kon wala, indi kamo makasaka,— siling sang isa ka tigulang.
Apang winahig sila sang mga soldado sa kusog sang mga pagpangulata, sumaka sila sa hagdanan... apang ang isa ka madamol nga aso pumuno sang bug-os nga balay kag ang dalagko nga mga dila sang kalayo nagginuwagowa halin sa kadak-an, nga nagdilap sa mga bintana kag sa mga ganhaan.
Sunog! Sunog! Kalayo! — Singgit sang tanan.
Ang tanan napilitan sa paglwas sang tagsa ka butang nga mahimo, apang ang kalayo nakalambot na sa diutay nga laboratoryo kag naglupok ang mga butang nga madali masunog. Ang mga gwardya sibil pilit nga magbalik; tinakpan sang kalayo ang ila alagyan, nga nagharahara kag nagkaon sang tanan nga iya masumalang. Wala sila makakuha sing tubig halin sa bubon; ang tanan nagsininggit, ang tanan nagpangayo sing bulig, apang naligwin sila. Ang kalayo lumaton sa iban pa nga mga hulot kag umulbo pa langit nga nagbatak sa taliwala sang madamol nga mga linubid nga aso. Nian ang bug-os nga balay nahil-ob na sang kalayo, ang hangin nga nag-init, nagdugang; nag-alabot gikan sa malayo ang pila ka umanhon, apang nag-alabot sila sa pagtan-aw lamang sang makahalangawa nga talan-awon, ang katapusan sadto’ng dumaan nga balay, nga sa dugay nga panahon gintahod sang mga kusog sang kinaugali.
