antad nga kapin sa isa ka bara: indi makapatay gilayon nga sarang maaninaw sing maayo.
Ang manogbilanggo, nga ginsunod sang apat ka soldado, dumuso sang pintal kag binuksan niya ang ganhaan. Ang makalilimas nga bahu kag ang hangin nga magim-ang kag humog gumwa gikan sa pitipit nga kadulom nga dungan nabatian ang pila ka panaghoy kag hibubun-ot. Ang isa ka soldado nagsindi sang posporo apang ang kalayo napalong sa amo nga alisngaw nga mahigko kag mabaho, kag hinulat nila anay nga nakasulod ang bag-o nga hangin.
Sa masagil-um nga kasanag sang isa ka diutay nga suga mahilum ang pila ka dagway sang mga tawo: mga lalaki, nga naghakos sang ila mga tuhod kag sa tunga sini gintago nila ang ila mga ulo, ang iban nagahalapa, may nagtilindog, may nag-alatubang sa padir, kag iban pa. Nabatian ang sumbag kag pagot sang ngipon, nga gin-updan sang mga panumpa: ginbuksan ang ligpit nga kahoy.
Si Donya Consolacion nagdukoduko, nauntay ang iya mga kusog sa liog, kag ang iya mga mata daw malukso nga nalansang sa nabuksan nga ganhaan.
Sa tunga sang duha ka soldado gumwa ang isa ka dagway nga masulub-on, si Tarsilo, nga utod ni Bruno. Ang iya mga kamot may mga pusas; ang iya mga bayu gisi, naggwa ang iya nagkululod sing maayo nga mga unod. Ang iya mga mata naunay nga may kaaligutgot sa asawa sang alperes.
—Ini amo ang nag-apin sa iya kaugalingon sing labing' maisog kag nagpapalagyo sa iya mga kaupdanan, — siling sang alperes kay P. Salvi.
Sa likod nagsunod ang isa nga masubo sing dagway, nga nagpanaghoy kag naghibi katulad sang isa ka bata: nagpiangpiang sia kag ang iya sarwal nabulit sing dugo.
—Kaluoyi ako, ginho, kaluoyi ako! Indi na ako magsulod uli sa patyo! — singgit niya.
—Isa ka lihuliho, — hambal sang alperes sa kura. — Buot sia kuntani malagyo apang napilasan sia sa tuhod. Ining’ duha amo lamang ang nadakpan namon nga buhi.
— Sin-o ang imo ngalan? — Pangkot sang alperes kay Tarsilo.
