512NOLI ME TÁNGERE
Gintan-aw niya siá nga naghalín sa panulok nga waáy kahulogán, nga kinagat ang iya mga bibig. Maayo nga palad nga lumabay si tiyà Isabel. Si María Clara may tuman nga kusóg sa paghawid sa iya sa bayù.
—Tiyà! — kibot niya.
—Naanó ka? — Pangkot sini nga natingala sang makita niya ang guyá sang pamatan-on.
—Idul-ong ako sa akon hulót! — Pangabay niya nga nagkapyot sa butkon sang tigulang sa pagtindog.
—Malain ang pamatyag mo, anák ko? Daw sa nadulàan na ikáw sing mga tul-an? Naanó ka?
—Nagalingin ang akon ulo. . . ang mga tawo sa kadak-an... Madamò nga sugâ... kinahanglan ko ang magpahuway. Silingá ang akon amáy nga matulog akó.
—Nagapalamugnaw ka! Maluyag ka sang tsa?
Nag-ulong-ulong si María Clara, yinabihan niya ang ganhàan sang iya hulót kag walâ sing kusóg lumup-og siá sa salog, sa tiilán sang isá ka imahen, nga nagnguyngoy:
—Nanáy, nanáy, nanáy ko!
Sa bintanà kag sa ganhàan, nga naangót sa palahanhanan, nagsulód ang sanag sang bulan.
Ang músika nagpadayon sa paglanton sang masadya nga mga balse; naglambot tubtob sa sulód ang mga kinadlaw kag ang ginahod sang mga sinugilanon; makapilá magpanuktok sa ganhàan ang iya amáy, si tiyà Isabel, si Donya Victorina kag patí si Linares, apang si María Clara walâ maghulag: isá ka hagrak ang naggwa gikan sa iya dughan.
Nagligad ang mga tinaknà; ang mga kinalipay sa latók naguntat, nabatián nga nagsinàot, naupod na ang kandilà kag napalong, apang ang pamatan-on padayon gihapon nga walâ paghulag sa salóg, nga ginsug-an sang mga silak sang bulan, sa tiílan sang larawan sang Ilóy ni Jesus.
Ang baláy amát-amát nga naglinóng, pinalong ang mga suga, si tiyà Isabel nanawag na man sa ganhàan.
—Basi kon nagakatulóg! — Siling sang tiya sa mabaskog nga tingog. — Sanglit pamatan-on kag walâ sing maskin anó nga libóg, nagatulog siá nga katulad sang bangkay.
