SI MARÍA CLARA NAGPAKASÁL513
Sang malinóng na ang tanán, bumangon siá sing inanay kag pinalibot niya ang iya panulok, nakità niya ang palahanhanan, ang magagmay nga mga balagon, nga gindigos sang mamingaw nga kasanag sang bulan.
—Isá ka malinóng nga palaabuton! Matulog subong sang isá ka bangkay! — Kibot niya sa mahinay nga tingog kag kumadto siá sa palahanhanan.
Ang siudad nagtulog; nabatián lamang sa masunson ang ragasras sang isá ka salakyan, nga nag-agi sa taytay nga kahoy sa ibabaw sang subâ, nga ang iya mamingaw nga tubig nagkilán sing malinóng sa sanag sang bulan.
Binatak sang pamatan-on ang iya mga matá sa langit nga may kasinaw sang sapiro, inanay nga hinukás niya ang iya mga singsing, mga aritos, mga sibít kag husay nga iya tinungtong sa ibabaw sang halambuyan sang palahanhanan, kag magtulok didto nayon sa subâ.
Isa ka baroto, nga nalulanan sing kumpay, nagdulog sa ubós sang dulongkàan, nga ang tagsa ka baláy may iya sa pangpang sang subâ. Ang isá sang duhá ka tawo nga sumalakay sumakà sa hagdanan nga bató, lumompat sa padir, kag sang pilá ka tión sang ulihe, mabatián ang iya mga tikáng nga nagsakà sa hagdanan sang palahanhanan.
Nakità sia ni María Clara nga nagdulog sang masapwan niya siá, apang makadalî lamang, kay ang tawo nagpalapit sa iya sing mahinay kag, tatlo ka tikáng kutob sa pamatan-on nga babae, nagdulog siá. Si María Clara nag-isol.
—Crisóstomo! — Kibot niya nga punô sing kakugmat.
—Hùo, akó si Crisóstomo! — Sabát sang pamatan-on nga lalaki sa maligdong nga tingog, — ang isá ka tawo nga may mga katarungan sa pagdumót sa akon, nga si Elías, amó ang nagkuha sa akon sa bilanggòan diín akó dinasók sang akon mga abyan.
Ini nga mga tinagâ sinundan sang masubô nga kalinóng; dumukô si María Clara kag hinulog niya ang iya duhá ka kamót.
Si Ibarra nagpadayon:
— Sa luyó sang bangkay sang akon ilóy nagsumpà akó nga lipayon ko ikaw, maskin anó ang akon madangatan! Saráng mo malimtan ang imo panumpà, kay indì yadto imo ilóy; apang akó, akó nga iya anák, ginatipigan ko ang iya handumanan nga isá
