ang masakit nga pagpanawag sang iya amay, nga nagpangita sang
isa ka anak sa iya katapusan nga tion.
Ang kalinong guminhawa sing hungaw sa Manila, kag ang tanan daw nagtulog sa mga butkon sang katutuyhon; nabatian ang pinamalo sang manok nga nagbulosbulos sa ila sang mga taknaan sa mga tore kag sa mahagnop nga singgit sa pagpaaman sang akig nga manogbantay; ang bahin sang bulan nagsugod sa pagtamwa; ang tanan daw nagpahuway, huo, si Ibarra man sing iya natulogan na, nga ayhan nalapyo sa iya masubb nga mga panumdoman ukon sa paglakat.
Apang ang pamatan-on nga pransiskano nga nakita naton sang wala pa lang madugay nga mahipos sa tunga sang kinasadya sa kadak-an, wala matulogi; nagpulaw. Natungtong ang iya siko sa atangan sang bintana sa iya hulot, ang iya maluspi kag maniwang nga nawong natukod sang palad sang iya kamot, mahipos nga nagtulok sia sa malayo sang isa ka bituon nga nagsilak sa madulom nga langit. Ang bituon naglus-aw kag nadulo, ang bulan nadulaan man sang iya diutay nga mga silak sa iya paggitib, apang ang prayle wala maghulag isa iya duog: nagtan-aw sia sa malayo nga gindut-an nga napanas> sa lahog sang kaagahon, sa latagon sang Bagumbayan1 sa lawod nga nagakatulog.
(1) Sa latagon sang Bagumbayan — Ang pagpadayon sa iya kaisipan sang Bagumbayan daw naglagas kay Rizal subong sang isa ka malaot nga palad nga wala pag-untat kag wala pagbulag. May gahum sia sa pagtan-aw sang palaabuton? “Indi sia mapinatihon sang patupato, apang sa tinuig ginbatyag na niya nga daan nga mapatay sia nga pagaluthangon. Sang pagtabok niya sa latagon sang Bagumbayan tinudlo niya ang duog sa iya abyan kag nagsiling sia nga dira sa ulihe nga adlaw pagapatyon sia nga luthangon sang isa ka guban sang mga hangaway.
