to dziesięciu innych rujnuje się, trafiwszy na pokład jałowy, i stara się potem odbić choć w części odprzedaniem fatalnej studni, oszukując niedoświadczonych najniegodziwszemi środkami. Pełno tu tedy szachrajstwa i oszukaństwa; studnie podnoszą się i spadają w cenie, jak papiery na giełdzie, a nierozważni spekulanci, oszołomieni nadzieją dorobienia się skarbów, topią częstokroć na polach borysławskich grosz, w pocie czoła przez lat wiele zapracowany. Takie gospodarstwo nie podnosi też bynajmniej dobrobytu okolicy. Pomimo, że w Boryslawiu wielu włościan otrzymało znaczne pieniądze ze sprzedania gruntów przedsiębiercom kopalni, toć jednak, oprócz kilkunastu gospodarzy, którzy porządniej się zabudowali, inni zeszli, w części przez rozrzutność, w części skutkiem nieuczciwych sposobów wyzyskiwania przez niezamożnych przedsiębierców, na nędzarzy, i zamożność powszechna nie postąpiła, gdyż obfitość zarobku przyczyniła się tylko do podwyzszenia dochodów z propinacyi i do demoralizacyi robotników. Sprzedawszy grunt swój, znajduje się tam obecnie wielu dawniejszych właścicieli w tem położeniu, że w kopalniach, urządzonych na własnej niegdyś ziemi, kręcić muszą korbą dla zarobku. O B. czytaj: „Olej skalny z Borysławia w Galicyi.“ Geol. Jahrbuch 1859 str. 572; Zeiszner L. „Geognostiche Reise in den Karpathen: Fucoiden-Sandstein, Salzthon-Bergöl-Quellen“, 1836 r. str. 353; w „Kłosach“ t. XVI N. 409 i 410. Dominium B. należy do Dawida Lindenbauma.
Borysławice, 1.) kościelne i zamkowe, wś, nad rz. Rgiłówką, pow. kolski, gm. Krzykosy, par. Borysławice. Na prawo od drogi z Koła do Kłodawy. Kościól par. drewniany. Znajdują tu się ruiny zamku, o którego początku, kolejach, a nawet czasie zburzenia, żadnych nie ma wiadomości Budowla tylko jego okazuje, że niewiele nad wiek XVI dawniejszym być może. Wystawiony był w czworogran z wyniosłą na czele strażnicą. W dolnej jego części brama, a w górnej nad bramą pomieszczona była kaplica. Pagórek, na którym się zamek ten wznosił, ręką jak się zdaje ludzką sypany, otoczony jest podwójnym głębokim przekopem i oblany wodą. Z wieży pozostały tylko trzy ściany, z samego zaś zamku kilka ułamków muru obwodowego. W 1827 B. kościelne miały 23 dm. i 140 mk.; B. zamkowe 18 dm. i 238 mk. Kośc. i par. niewiadomej erekcyi. Liber beneficiorum Łaskiego z 1521 nie wspomina o B. Obecny kościół wyst. 1773, odnow. 1853. Par. B. dek. łęczyckiego 1969 dusz liczy. 2.) B., wś, pow. kaliski, gm. i par. Błaszki. W 1827 r. było tu 13 dm. i 175 mk. Br. Ch.
Borysławice, ob. Borzesławice.
Borysławka, wś, pow. dobromilski, o 2 kil. od st. p. Rybotycze, w par. rzym. kat. Rybotycze a gr. kat. Posada rybotycka. Dominium należy do Józefa Tyszkowskiego.
Borysławka, 1.) potok w obr. gm. Borysławki w Galicyi; wypływa z pod pasma wzgórz Turnicą zwanego; płynie na północ przez Borysławkę i po ¾ milowym biegu wpada naprzeciwko Posady rybotyckiej do Wiaru, dopływu Sanu. 2.) B., potoczek górski, w obr. gm. Opaki, w pow. drohobyckim; źródliska w południowej stronie tej gminy, na granicy tejże z gm. Kropiwnikiem Starym i Schodnicą, w tak zwanym Buchowym Dziale. Płynie krętem łożyskiem w półn. zach. kier. Wpada z pr. brzegu do Opaki, dopływu Bystrzycy tyśmienickiej. Długość biegu pół mili. Br. G.
Borysoglebsk, m. pow. gub. tambowskiej, o 2½ w. od t. n. st. dr. ż. griazie-carycyńskiej, st. p., 12093 mk.
Borysoglebska, wś, pow. muromski, gub. władymirska, st. p. w pobl. Muroma i Wiaźnik.
Borysoglebskie słobody, wś, pow. rostowski, gub. jarosławska, o 19 w. od Rostowa, st. p.
Borysohleb, wś, gub. witebska, nad rz. Łowacią.
Borysów, wś, pow. nowoaleksandryjski, gm. Żyrzyn, par. Gołąb, na wzgórzach śród lasów, przy drodze bitej z Warszawy do Lublina, o 2 w. na zach. od Żyrzyna. W 1827 r. było tu 30 dm. i 163 mk.
Borysów, 1.) m. pow. gub. mińskiej, położone na lewym brzegu rzeki Berezyny, niedaleko od ujścia do niej rz. Schy, pod 54° 14′ 46″ szer. półn. i 46° 9′ 52″ długości od Ferro, o 140 w. od Mińska. Miejscowość, na której miasto zbudowane, płaska i pochyła ku rzece Berezynie; na północ tylko wznoszą się lekkie wzgórza zasłaniające miasto. Rozległość miasta 10404 sążni kwadratowych, z których 2352 pod rynkiem, a 1188 pod ulicami i zaułkami. Domów murowanych dwupiętrowych 2 i jeden jedno-piętrowy na rynku, w którym się mieści izba skarbowa; reszta wszystkie drewniane. Pośrodku miasta rynek, na którym wznosi się cerkiew prawosławna murowana, pod wezwaniem św. Spasa, a od ulicy Mińskiej ciągnie sie rzęd szop, w których się mieszczą kramy. Ulic jest 12 (i 8 zaułków), z których ważniejsze: Mińska, od placu do mostu na rzece Berezynie, Lepelska i Moskiewska; są one brukowane, reszta zaś ulice niebrukowane i podczas deszczów błotniste. Przy ulicy Mińskiej kościól katolicki murowany. Początkowo był zbudowany z drzewa przez starostę borysowskiego Adama Kazanowskiego w r. 1642, który przeznaczył nań majątek Ratucicze, oddzieliwszy tę wieś od starostwa borysowskiego, a Władysław IV król polski przywilejem tegoż roku darowiznę utwierdzil.
