wiejska w pow. nowogródzkim, w okolicach Worończy. 4.) D., wieś rządowa, pow. święciański, 3 okr. adm., mk. kat. 160, izrael. 3, dm. 15 (1866 r.), od m. pow. 39 w. 5.) D. małe i wielkie, dwie wsie rządowe, obok siebie położone, w pow. święciańskim, 3 okr. adm.; obie razem mają mk. kat. 115, praw. 6, domów 9 (1866 r.), od Święcian 42 w. 6.) D., wieś, pow. wilejski, gm. Chotenczyce.
Daszkiele, wieś włośc., pow. lidzki, 1 okr. adm., o 7 w. od Lidy, 4 dm., 23 mk. kat. (1866).
Daszkiewicze, 1.) wieś w połud. zachod. stronie pow. nowogródzkiego, w okolicach Nowogródka. 2.) D., ob. Daszki. Al. Jel.
Daszków, ob. Daszkowo.
Daszkowce, 1.) duża wieś, pow. lityński, par. Lityn, dusz męz. 646, ziemi włośc. 1265 dzies., ziemi dwor. 2354 dzies. Cerkiew parafialna, do której należy 2575 dusz. Należała do Dydyńskich, dziś do 13 właścicieli i część do rządu, skonfiskowana Janowi Dydyńskiemu i darowana znanemu chirurgowi i profesorowi kijowsk. uniwersytetu Korowajewowi 472 dz. Największa część jest Franka. Ziemi cerkiewnej 67 dzies. R. 1868 było tu 218 dm. W okolicy piękne lasy dębowe. 2.) D., wieś, pow. lityński, par. Stara Sieniawa, dusz męz. 238, ziemi włośc. 517 dzies. Należała do Borejki dziś Djakowskiego. Roku 1868 miała 77 dm. 3.) D., wieś nad rzeką Ladawą, pow. uszycki, gm. Osłamów, par. Wońkowce, 484 dusz męz. włośc. i 137 jednodworców, 1134 dz. ziemi włośc., 218 dz. na czynszu. R. 1868 bylo tu 230 dm. D. mają kaplicę katolicką i cerkiew liczącą 1298 parafian. Ziemi cerkiewnej 60 dz. Ziemi dworskiej 2340 dz., jeden z piękniejszych ogrodów i sadów na Podolu, dobrze utrzymany, wielka gorzelnia. Należała do Czarneckich, dziś Mysłowskich; do tej wsi należy wioska Filinówka. Ziemia miejscami glinkowata. 4.) D., wieś, pow. latyczowski, par. Derażnia, u źródeł rzeki Bezgołównej i Karczmarza. Dr. M.
Daszkowiec, potok górski, w Beskidzie lesistym czyli wysokim, w obr. gm. Libochory w pow. stryjskim, wypływa w płn. wschodniej stronie tej gminy z pasma lesistych wzgórz, ciągnących się od ujścia pot. Żełemianki do Oporu w kierunku połd.-wsch. aż po potok Sobol, uchodzący do Mizuńki, a zwłaszcza z pod szczytu Daszkowca (1128 m.). Pasmo to od szczytu Matachina (1220 m.) aż po Magurę (1365 m.) tworzy granicę między pow. stryjskim a dolińskim. Płynie debrami leśnemi w płd. zach. kierunku i wpada po 3 i pół kil. biegu do Syhly z lewego brzegu, w obr. Libochory. Br. G.
Daszkowiec, ob. Brzaza.
Daszkowiecka słoboda, mała wioseczka w pow. winnickim, par. Lityn, nad stawem, przez który rz. Wisznia przepływa; dusz męz. 110. Ziemi włośc. 313 dz., ziemi dworskiej 583 dz., należała do Dydyńskich, dziś Bilińskich. R. 1868 miała 20 dm. Dr. M.
Daszkówka, mko, pow. bychowski, nad jez. utworzonem przez rz. Ustynów. R. 1866 miało 700 mk., cerkiew i bóżnicę. Dobra D. są własnością Połubińskich. W r. 1812 bitwa ważna Rojeckiego z Davoust była stoczoną pod D.
Daszkowo, 1.) mała posiadłość z młynem, należy do Turznic, pow. grudziąski, par. Błędowo. Przedtem własność pp. benedyktynek w Grudziądzu, nabyta r. 1637 od pani Kostczynej. Miała dawniej daleko szersze ograniczenie z lasem. R. 1753 skarżą się zakonnice w swojej kronice, że im grunta klasztorne Daszkowa w znacznej części z lasem do Wiewiórek odłączono i najniesprawiedliwiej zabrano. Następnego roku także sosnę graniczną w rogu ku Wiewiórkom ścięto. Obecnie urzędowa statystyka tej miejscowości wcale nie zawiera. 2.) D., młyn do Mgowa należący, pow. chełmiński, par. Nowawieś, szkoła Mgowo, poczta Grudziądz. Bud. 7, 1 dom. mieszk. ewang. 11. Kś. F.
Daszokówka, ob. Daszukówka.
Daszów, ob. Daszew.
Daszów, mylnie Daszew, Daszewo a jak go dawniej pisano Gdaszów, mko, pow. lipowiecki, nad rz. Sobem, który, ujęty groblą, rozlewa się w szeroki i rozległy staw. Rzeczka ta miejscami płynie śród sterczących głazów i skał. Ziemia tu żyzna, urodzajna, z wyjątkiem wązkiego pasu idącego biegiem Sobu, który ma glebę mniej więcej piaskowatą. Od wschodu Daszowa rozciąga się szeroko otwarta przestrzeń polna, od zachodu zamykają go lasy. Pierwotnie osada ta należała do rodziny Korowajów Siedliskich. Macierzystą ziemią tej rodziny był Wołyń, gdzie ich gniazdem rodowem była wieś Sielce (Siedlce) (Arch. JZR. t. I. część 6 str. 216), i stąd, podług wsi tej, pisali się oni Korowajami Siedliskimi czyli Sieliskimi. Dziś ich pamięć ledwie w aktach miejscowych pozostała; wszelako lud ze wsi Siedlec wiernie wspomnienie o nich w tradycyi przechował, prawiąc dziwa o jednym z tego rodu, który, zakochawszy się w zaczarowanej księżniczce, mieszkającej po drugiej stronie jeziora rozdzielającego wieś Siedlce od wsi Kuchar, jeździł do niej „miedzianemi saniami“ po wodzie; i dotąd tenże lud ukazuje na temże jeziorze jakby drogę, niezarastającą szuwarem, i nazywającą się „drogą korowajową“ (ob. Zap. etn. z Ukr. str. 73). Kiedy zaś ci bracławscy Siedliscy przenieśli się tu, nie wiemy; nie znamy też stosunuk ich do innych Siedliskich, piszących się z Branowa, a o których
