rew. i 105 dz. ziemi nadanej. 5.) D., wieś uwłaszczona, pow. wiłkomierski, do dóbr Wejkutany Reutta należy. 6.) D., wś rząd. w pow. rossieńskim, o 100 w. od Rossien, w par. nowomiejskiej, z filialnym kościołem św. Wincentego, 1757 r. wzniesionym z drzewa przez gen. Billewicza. Przykomorek celny, o 35 w. od Taurogów, o 77 od Jurborga. 7.) D., wś i dwór rząd., pow. rossieński, par. Wojnuta. 8.) D., wś, powiat rossieński, par. ławkowska. 9.) D., wś, pow. rossieński, par. Kielmy. 10.) D., wś, pow. nowoaleksandrowski, par. Sołoki; stac. pocz. na trakcie bitym z Kowna do Nowoaleksandrowska, między tym ostatnim a Dowgielami, o 14½ w. od Nowoaleksandrowska. We wsi cerkiewka czyli molenna roskolników, obecnie zamknięta. 11.) D., dobra i wś, tamże, własność Napoleona Klimańskiego, grun. włók 40, nad jeziorem tegoż nazw. 12.) D., por. Dygucie..
Degucizna al. Podegucie, wś włośc. nad rz. Degutką, pow. lidzki, 5 okr. adm., o 46 w. od Lidy, 8 dm., 81 mk. (1866).
Deguciszki 1.) wś włośc., pow. święciański, 1 okr. adm., mk. 27, dm. 2 (1866), od Świencian 17 w. 2.) D., zaśc. włośc., pow. święciański, 1 okr. adm., mk. kat. 20, prawosł. 7, dm. 2 (1866). 3.) D., folw., pow. święciański, 1 okr. adm.; mk. 5, dm. 1; od Święcian 14 w. 4.) D. lub Komarowszczyzna, wś rząd., pow. święciański, 2 okr. adm.; mk. 13, dm. 1 (1866), od Święcian 29½ w. 5.) D. lub Mołohłaczówka, nad rz. bez nazwy, pow. święciański, 2 okr. adm.; mk. 28, dm. 4; od Święcian 26 w. 6.) D., folw. dwor., nad strumykami Podsupis i Kiejsztupis, pow. święciański, 2 okr. adm.; mk. 12, dm. 1 (1866), od Święcian 24 w. 7.) D., wś rząd. nad rz. Zwierzyniec, pow. święciański, 2 okr. adm., od Święcian 26 w. 8.) D., wś rząd., pow. święciański, 2 okr. adm., mk. 6, dm. 1 (1866), od Święcian 44 w.
Degule 1.) dobra, pow. wiłkomierski, par. uciańska, niegdyś Morykonich, po kądzieli przeszły do Piottuchów, obecnie z Piottuchów hr. Stefania Platerowa dziedziczy. O 53 w. od Wiłkomierza. 2.) D.-Kryszkele, folw., pow. szawelski, par. krupiewska, 3 okr. adm., przy szosie z Kurszan do Krup. Do r. 1807 część obszernych dóbr Albrychtów-Krupie, należących do majorowej wojsk polskich Szkultynowej z Umiaztowskich. Z eksdywizyi dostał się ojcu dzisiejszego dziedzica Konstantego Kimbara. Rozl. włók 14.
Degutele, wś, pow. rossieński, par. ławkowska.
Degutka, zaśc. pryw. nad rz. t. n., pow. lidzki, 4 okr. adm., o 45 w. od Lidy, 1 dm, 9 mk. (1866).
Degutławka, os., pow. władysławowski, gm. Kidule, par. Słowiki. Odleg. od Władysławowa 26 w., liczy 4 dm., 20 mk.
Degutynie, wś, pow. władysławowski, gm. i par. Gryszkabuda. Odl. 16 w. od Władysławowa. Liczy 3 dm., 34 mk.
Degutynie, wś włośc., pow. wileński, 3 okr. adm.; mk. 7, dm. 1.
Degutyszki, wś, pow. władysławowski, gm. Zyple, par. Łuksze. Odl. 32 w. od Władysławowa. Liczy 3 dm., 20 mk.
Deik, Deyk, os. należąca do Brodnicy, pow. kartuski, nad jez. brodnickiem. Kś. F.
Dehowa, ob. Dechowa.
Deichsel, ob. Schwarzwasser.
Deime, Deimen, Deine, ob. Dejma.
Deja, rzeka na Bukowinie, dopływ Moldawicy z prawej strony.
Dejbisy, ob. Debesie.
Dejguń, niem. Deyguhnen, folw., pow. węgoborski, st. p. Rozengart.
Dejkiszki, wś rząd. w pow. poniewieskim, do 50 w. od Poniewieża, z kaplicą katolicką św. Heleny, wzniesiona z drzewa 1736 przez włościan miejscowych. Par. Wobolniki.
Dejlidany, wś rządowa, pow. wileński, 1-o okr. adm., od Wilna w. 27; mk. kat. 56, domów 9 (1866).
Dejlidki, wieś, powiat oszmiański, własność włościan; dm. 7, mk. 59.
Dejlidy 1.) wś włośc. nad jeziorem Szporą, pow. wileński, 3 okr. adm.; mk. 102, domów 7 (1866), od Wilna 54 w. 2.) D., wieś, powiat trocki.
Dejlidziany, wieś włościańska nad rz. Opuszą, pow. wileński, 2 okr. adm., od Wilna 46 w.; mk. kat. 50, dm. 6.
Dejlidzie, zaśc. włościań. nad rzeką Wilią, pow. wileński, 2 okr. adm.; mk. katolickich 11, dm. 2 (1866).
Dejlidziszki, zaśc. włośc., pow. wileński, 11 okr. adm., mk. katol. 7, dm. 3 (1866).
Dejma, Deyma, niem. Deime, Deume, Dejna, Dena, Dajnowa, rzeka w Prusiech, która pod Tapiawą wpada do Pregli, przez Kopanicę czyli D. nową, ciągnioną pod Labiawę, ma komunikacyą z morzem a przez kanał Friederichsgraben z Niemnem i Gilgą. „D. nowa, pisze W. Pol, przytyka do D. w okolicy Szmerberga, gdzie D. poczyna być już żeglowną, ciągnie się ztąd w jej kierunku z południa ku północy i wpada do zatoki kurońskiej o pół mili poniżej Labiawy, zasilona wodami trzech wielkich przykop, które do niej wpadają od prawego brzegu. Z tym kanałem łączy sie drugi pod miastem Labiawą, zwany Wielką Fryderykową przekopą. Ten ciągnie sie na przestrzeni trzech przeszło mil od miasta Labiawy opobok Kurońskiej zatoki i przytyka do małej przymorskiej rzeki zwanej Niemonin, która wpada do tejże zatoki poniżej ostatnich odnóg Niemnowych na
