przyłączony do kościoła zasławskiego w owej epoce, kiedy Zasław z Dubrowami jedno stanowiły dziedzictwo, że kościół dubrowski nigdy nie był filią parafii krasnosielskiej i t. d.; wyrok jednak sądu wypadł ostatecznie na korzyść władzy duchownej w treści głównej, co do posiadłości gruntów kościelnych, z usunięciem podrzędnych tylko pretensyj duchowieństwa do Marcinkiewicza względem rachunków pieniężnych. W skutek układu Stanisława Marcinkiewicza z ks. Grzegorzem Jodką plebanem dubrowskim w 1789 r. zawartym i następnie zatwierdzonym przez biskupa wileńskiego księcia Ignacego Massalskiego, dziedzice Dubrów obejmowali na własność ziemię kościelną w ilości 28 włók, w zamian zaś obowiązani byli płacić rocznie miejscowym plebanom pewną annuatę, i pomieniona umowa była obowiązującą aż do ostatnich czasów. Z rozporządzenia ministra Spraw Wewnętrznych w 1849 roku rzeczoną annuatę wynoszącą 210 rubli pobierało rzymsko-katolickie kollegium jako procent od sumy kapitalnej, oszacowanej na 5250 rubli. Dług ten wypłacony został duchowieństwu z sumy wykupnej po uwłaszczeniu włościan w najnowszych czasach. Notujemy kilka jeszcze faktów z kościoła dubrowskiego. W 1578 r. „dzierżawca dubrowski“ Zacharyasz Lenk sporządza inwentarz ziemi kościelnej, oddanej we władanie miejscowemu plebanowi z probostwem i innemi budynkami, których bezsporne posiadanie stwierdza się następnie wizytą Abrahama Woyny, biskupa wileńskiego w 1654 r. Zabór znacznej części gruntów kościelnych miał dopiero nastąpić w czasie wojen trapiących Polskę za Jana Kazimierza. W 1670 r. następuje restauracya kościoła staraniem Marcybelli Hlebowiczówny, od 1674 r. w zamęściu będącej za Maryanem Ogińskim. Akt z 1725 roku stwierdza ruinę kościoła; restauracya onego przez duchowieństwo znajduje opór ze strony ówczesnych dzierżawców Marcinkiewicza i Żydowicza, celem (zapewne) zagarnięcia reszty ziemi funduszowej. Biskup wileński Pancerzyński „instrumentem“ wydanym 1728 roku nakazuje ks. Wojnowskiemu odbudowanie kościoła i zwrót awulsów nieprawnie zagarniętych. Stąd proces rozpoczęty przez tegoż Wojnowskiego z Sapiehami i Marcinkiewiczem, trwający aż do 1744 r. Zatargi o ziemię nie ustają i w następnych latach. Mateusz Marcinkiewicz wznosi nowy kościół, utrzymuje księdza swoim kosztem, opłacając temuż przytem po 200 tynfów rocznie, aż do mającego się zakończyć sporu z Przezdzieckim o dziedzictwo Dubrów, o czem świadczy asekuracya Marcinkiewicza, wydana księdzu Charewiczowi 20 maja 1770 r. W tejże dacie wizyta officyała białoruskiego, biskupa sufragana Towiańskiego, stwierdza istnienie kościoła i parafii w Dubrowach od dwóch z górą wieków. W testamencie Mateusza Marcinkiewicza z r. 1772 znajdują się legata na korzyść kościoła i plebanii w Dubrowach, czemu znów zaprzecza Stanisław Marcinkiewicz; stąd wynika nowy proces z duchowieństwem w 1773 roku (Vidimus dekretu trybunału litewskiego tegoż roku). Kościoł w Dubrowach zamieniony na cerkiew prawosławną w 1868 r.; nieliczni zaś pozostali katolicy przyłączeni do sąsiedniej parafii rakowskiej. Wedle spisu z 1880 r. miasteczko Dubrowy, zasiedlone wyłącznie prawie włościanami, liczy mieszkańców obojej płci 243 dusz (prawosławnych 218, katolików 16, żydów 9). A. Ch.
Dubrszcze, ob. Dubszcze.
Dubry 1.) zaśc. rząd., pow. trocki, 4 okr. adm., o 21 w. od Merecza, 10 mk. (1866). 2.) D., wś, pow. szawelski, gm. popielańskiej, niegdyś starościńska, obecnie uwłaszczona: 215 dzies. na 30 dusz. J. Godl.
Dubryniów (także Dubrynów albo Dubrniów), wieś, pow. rohatyński, nad potokiem bez nazwiska, dopływem pobliskiej Gniłej Lipy, o 7 kil. na północny wschód od Rohatyna, o 3 kil. na południe od Stratyna, w lesistej okolicy. Przestrzeń pos. więk.: roli or. 177, łąk i ogr. 88, pastw. 39, lasu 2503; pos. mn.: roli or. 1580, łąk i ogr. 642, pastw. 161, lasu 8 m. austr. Ludność: rzym. kat. 9, gr. kat. 1060, izrael. 113, razem 1182; dm. 172. Należy do rzym. kat. par. w Rohatynie, gr. kat. parafią ma w miejscu, należącą do dekanatu narajowskiego. W tej wsi jest szkoła etatowa o 1 nauczycielu i kasa pożyczkowa z kapitałem 607 złr. Właściciel więk. pos. Brzostowskiej hr. spadkobiercy. B. R.
Dubrzec, ob. Dobrzec. Folw. Dubrzec mały lub Dobrzec mały, podług opisu z r. 1868 rozl. wynosi m. 103. Wieś D. mały osad 7, gruntu m. 1.
Dubrzyk, niem. Dubrik, posiadłość z młynem, wydana przywilejem z d. 20 listop. 1769 r., pow. kościerski. Obejmuje 323 mórg, kat. 8, ew. 25, domów mieszk. 3. Par. Stara Kiszewa, szkoła Blomfeld, poczta Pogutki. Odległość od Kościerzyny 3¾ mili. Według Kętrzyńskiego: Dubrek.
Dubszara, wś, pow. doliniański, o 16 kil. na płd. wsch. od Doliny, o 15 kil. na płd. zach. od st. poczt. w Rożniatowie. Parafia gr. kat. w Dubie. Dm. 42, mk. 208. Ob Lecówka. Lu. Dz.
Dubszarka, potok w obr. gm. Dubszary, w pow. dolińskim; tworzy wraz z potokiem Lecówką rzekę Dubę (ob.). Wypływa z pod wschodniego stoku góry Czerteż (758 m.), płynie na północ, opłukując wschodnie stoki góry
