Page:PL Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. T. 2.djvu/205

This page has been proofread.

przyłączony do kościoła zasławskiego w owej epoce, kiedy Zasław z Dubrowami jedno stanowiły dziedzictwo, że kościół dubrowski nigdy nie był filią parafii krasnosielskiej i t. d.; wyrok jednak sądu wypadł ostatecznie na korzyść władzy duchownej w treści głównej, co do posiadłości gruntów kościelnych, z usunięciem podrzędnych tylko pretensyj duchowieństwa do Marcinkiewicza względem rachunków pieniężnych. W skutek układu Stanisława Marcinkiewicza z ks. Grzegorzem Jodką plebanem dubrowskim w 1789 r. zawartym i następnie zatwierdzonym przez biskupa wileńskiego księcia Ignacego Massalskiego, dziedzice Dubrów obejmowali na własność ziemię kościelną w ilości 28 włók, w zamian zaś obowiązani byli płacić rocznie miejscowym plebanom pewną annuatę, i pomieniona umowa była obowiązującą aż do ostatnich czasów. Z rozporządzenia ministra Spraw Wewnętrznych w 1849 roku rzeczoną annuatę wynoszącą 210 rubli pobierało rzymsko-katolickie kollegium jako procent od sumy kapitalnej, oszacowanej na 5250 rubli. Dług ten wypłacony został duchowieństwu z sumy wykupnej po uwłaszczeniu włościan w najnowszych czasach. Notujemy kilka jeszcze faktów z kościoła dubrowskiego. W 1578 r. „dzierżawca dubrowski“ Zacharyasz Lenk sporządza inwentarz ziemi kościelnej, oddanej we władanie miejscowemu plebanowi z probostwem i innemi budynkami, których bezsporne posiadanie stwierdza się następnie wizytą Abrahama Woyny, biskupa wileńskiego w 1654 r. Zabór znacznej części gruntów kościelnych miał dopiero nastąpić w czasie wojen trapiących Polskę za Jana Kazimierza. W 1670 r. następuje restauracya kościoła staraniem Marcybelli Hlebowiczówny, od 1674 r. w zamęściu będącej za Maryanem Ogińskim. Akt z 1725 roku stwierdza ruinę kościoła; restauracya onego przez duchowieństwo znajduje opór ze strony ówczesnych dzierżawców Marcinkiewicza i Żydowicza, celem (zapewne) zagarnięcia reszty ziemi funduszowej. Biskup wileński Pancerzyński „instrumentem“ wydanym 1728 roku nakazuje ks. Wojnowskiemu odbudowanie kościoła i zwrót awulsów nieprawnie zagarniętych. Stąd proces rozpoczęty przez tegoż Wojnowskiego z Sapiehami i Marcinkiewiczem, trwający aż do 1744 r. Zatargi o ziemię nie ustają i w następnych latach. Mateusz Marcinkiewicz wznosi nowy kościół, utrzymuje księdza swoim kosztem, opłacając temuż przytem po 200 tynfów rocznie, aż do mającego się zakończyć sporu z Przezdzieckim o dziedzictwo Dubrów, o czem świadczy asekuracya Marcinkiewicza, wydana księdzu Charewiczowi 20 maja 1770 r. W tejże dacie wizyta officyała białoruskiego, biskupa sufragana Towiańskiego, stwierdza istnienie kościoła i parafii w Dubrowach od dwóch z górą wieków. W testamencie Mateusza Marcinkiewicza z r. 1772 znajdują się legata na korzyść kościoła i plebanii w Dubrowach, czemu znów zaprzecza Stanisław Marcinkiewicz; stąd wynika nowy proces z duchowieństwem w 1773 roku (Vidimus dekretu trybunału litewskiego tegoż roku). Kościoł w Dubrowach zamieniony na cerkiew prawosławną w 1868 r.; nieliczni zaś pozostali katolicy przyłączeni do sąsiedniej parafii rakowskiej. Wedle spisu z 1880 r. miasteczko Dubrowy, zasiedlone wyłącznie prawie włościanami, liczy mieszkańców obojej płci 243 dusz (prawosławnych 218, katolików 16, żydów 9). A. Ch.

Dubrszcz, ob. Dóbrcz i Dóbrz.

Dubrszcze, ob. Dubszcze.

Dubry 1.) zaśc. rząd., pow. trocki, 4 okr. adm., o 21 w. od Merecza, 10 mk. (1866). 2.) D., wś, pow. szawelski, gm. popielańskiej, niegdyś starościńska, obecnie uwłaszczona: 215 dzies. na 30 dusz. J. Godl.

Dubryniów (także Dubrynów albo Dubrniów), wieś, pow. rohatyński, nad potokiem bez nazwiska, dopływem pobliskiej Gniłej Lipy, o 7 kil. na północny wschód od Rohatyna, o 3 kil. na południe od Stratyna, w lesistej okolicy. Przestrzeń pos. więk.: roli or. 177, łąk i ogr. 88, pastw. 39, lasu 2503; pos. mn.: roli or. 1580, łąk i ogr. 642, pastw. 161, lasu 8 m. austr. Ludność: rzym. kat. 9, gr. kat. 1060, izrael. 113, razem 1182; dm. 172. Należy do rzym. kat. par. w Rohatynie, gr. kat. parafią ma w miejscu, należącą do dekanatu narajowskiego. W tej wsi jest szkoła etatowa o 1 nauczycielu i kasa pożyczkowa z kapitałem 607 złr. Właściciel więk. pos. Brzostowskiej hr. spadkobiercy. B. R.

Dubrzec, ob. Dobrzec. Folw. Dubrzec mały lub Dobrzec mały, podług opisu z r. 1868 rozl. wynosi m. 103. Wieś D. mały osad 7, gruntu m. 1.

Dubrzyk, niem. Dubrik, posiadłość z młynem, wydana przywilejem z d. 20 listop. 1769 r., pow. kościerski. Obejmuje 323 mórg, kat. 8, ew. 25, domów mieszk. 3. Par. Stara Kiszewa, szkoła Blomfeld, poczta Pogutki. Odległość od Kościerzyny 3¾ mili. Według Kętrzyńskiego: Dubrek.

Dubszara, wś, pow. doliniański, o 16 kil. na płd. wsch. od Doliny, o 15 kil. na płd. zach. od st. poczt. w Rożniatowie. Parafia gr. kat. w Dubie. Dm. 42, mk. 208. Ob Lecówka. Lu. Dz.

Dubszarka, potok w obr. gm. Dubszary, w pow. dolińskim; tworzy wraz z potokiem Lecówką rzekę Dubę (ob.). Wypływa z pod wschodniego stoku góry Czerteż (758 m.), płynie na północ, opłukując wschodnie stoki góry