Gaarz (niem.), Garz, ob. Gardisztje, Gardie i Korzenica.
Gaaszen-Paul (niem.), wś, pow. kłajpedzki, st. p. Niem. Krotynga.
Gabaczewo, os. w lasach marienhauskich, w Inflantach polskich.
Gabanie, ob. Gaboń.
Gabarty, wś, pow. władysławowski, gm. Szyłgale, par. Syntowty. Liczy 5 dm., 71 mk., odl. 21 w. od Władysławowa.
Gabditten (niem.), dobra, pow. świętosiekierski, st. p. Ś. Siekierka.
Gabel (niem.), wś, pow. górski w reg. wrocławskiej, zwała się 1310 r. Jablona.
Gabergischken (niem.), wś, folw. i dobra, pow. kłajpedzki, st. p. Dawillen.
Gabińce, wś, pow. sejneński, gm. Lejpuny, par. Liszkowo. W 1827 r. było tu 6 dm. i 44 mk., obecnie 28 dm., 203 mk.; odl. 15 w. od Sejn.
Gabinety, przysiołek wsi Sutkowiec, nad rz. Uszycą, pow. latyczowski, par. Jarmolińce, należał do Grabianków, dziś Zaleskich.
Gabitz (niem.), wś, pow. wrocławski, zwała się w r. 1193 Gaj a 1209–1360 Gajowice.
Gablaucken (niem.), dobra ryc., pow. morąski, st. p. Saalfeld.
Gablenz (niem.), ob. Jabłoniec i Jabłońc.
Gablik, jezioro na Mazurach Pruskich, por. Ełk, rzeka.
Gabliki, u Kętrz. Gawlik, niem. Gablick (Gross i Klein), Wielkie i Małe, dwie wsie w pow. leckim, st. p. Wydminy, nad jez. Gablik. Według Kętrzyńskiego są wsie t. n. (Gawlik) w dwu powiatach: leckim i łeckim.
Gablin, wieś, pow. średzki, 9 dm., 81 mk., wszyscy kat., 8 analf. Poczta najbliższa w Węgierskiem o 6 kil., st. kol. żel. w Środzie o 9 kil.
Gabolto, miasteczko w hr. szaryskiem (Węg.), niedaleko granicy Galicyi, kościół katolicki parafialny, piękne łąki, pastwiska, lasy, 3 zdroje szczawiowe, 710 mk. H. M.
Gaboń (dawniej Gabanie), wś w pow. sądeckim, par. Podegrodzie, dek. Łącko, o 9 kil. na zach. od m. Starego Sącza, nieopodal od gościńca pow. niedzicko-sądeckiego, położona na północ. pochyłości pasma lesistych gór, sięgając swemi granicami od południa szczytu góry „Skałki“, gdzie się styka z lasami Jazoska, Szczawnicy i Szlachtowy, a od północnej strony spuszczając się po Dunajec; ma dm. 87, mk. 714, z których 660 wyznania rz. kat. a 54 ewang.; rozl. 2608 m. austr., w czem 1586 m. lasu; gleba w równi nad Dunajcem urodzajny przyrędek, w pagórkach żytnia, wyżej chudsza owsiana glinka. Pod koniec XIII wieku był dziedzicem Gabonia grabia Miśny (comes Myschny:); ten na spłacenie swej siestrze małżonce grabi Chadrona (Cedrona?) jej części ojcowizny z dziedzictwa Dębicy, sprzedał Gaboń z wszem prawem wojskowem za 40 grzywien srebra grabiemu Mikołajowi Pączkowi, w obec Gryfiny wdowy po Leszku Czarnym, która przywilejem wydanym w Sączu (starym, bo nowego nie było jeszcze podówczas) r. 1293 w przeddzień lutowego nowiu, zatwierdzając tę sprzedaż, w nagrodę zasług gr. Pączka nadała Gaboniowi prawo teutońskie. Wdowa po tymże Pączku Małgorzata z synami Przybysławem, Mirosławem, Bernardem i Piotrem osadzali r. 1325 i 1333 w G. sołtysów na prawie teut.—w pieczęci ich 3 miecze. (Arch. klaszt. St. Sądeck., Sądecczyzna Morawskiego tom I). W końcu XIV w. i przez cały XV był G. dziedzictwem Wiernków herbu Janina, wywodzących się od Wierzynka a piszących się ztąd: de Gabanie, lub od nabytej pobliskiej wsi de Stronie. (Arch. kośc. w Przyszowy, Monu-
