okryje się dobrze, zimno mi nie dokuczy, a widok ludzi rozpędza moje smutne myśli. Tymczasem samotność i cisza kościelna jeszcze więcej przerażałyby mnie w rozmyślaniach bolesnych.
— Więc nie mówmy o tem. Jakiż ty miałaś interes.
— Wieczory stają się coraz dłuższe pragnęłabym znaleźć jaką pracę w domu.
— Bardzo dobrze. Dam ci kilka listów polecających do wielkich magazynów przedmiotów kościelnych przy ulicy Serrés. Udaj się tam, powiesz co możesz robić i dostaniesz robotę.
Ksiądz napisał dwa listy i wręczył Joannie.
Wdowa podziękowała i odeszła.
Nie zwlekając jeszcze przed udaniem się do kościoła zgłosiła się do jednego ze wskazanych sobie magazynów.
Przełożona magazynu po odczytaniu listu rzekła:
— Bardzo bym pragnęła spełnić żądanie księdza d’Areynes. Więc pani życzy sobie roboty do domu?
— Tak, pani.
— Mogę dać do haftowania ornaty i stuły. Zna pani tę robotę.
— To nie dla mnie, proszę pani — odpowiedziała.
— A dla kogo?
Dla córki mojej przybranej, która chociaż tego nierobiła, haftuje prześlicznie.
— Przyzna pani, że potrzebuje wiedzieć co ona potrafi i chciałabym ja widzieć przy robocie u mnie w pracowni... Niech pani przyjdzie z nią wieczorem o ósmej, a może porozumiemy się.
Joanna pożegnała przełożoną magazynu i udała się do sklepu drugiego, ale spotkało ją niepowodzenie, gdyż roboty do domu nie dawano tam wcale.
Z twarzą smutną powróciła do domu niezwykle na duchu przygnębiona.
— Znalazłam dla ciebie robotę — oświadczyła Joanna — ale nie wiem, czy zgodzisz się na warunki.
I powtórzyła jej rozmowę z przełożoną.
— To rzecz niemożliwa — rzekła Róża. — Nie mogę poka-
Page:PL X de Montépin Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza.djvu/672
This page has not been proofread.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/sources/thumb/2/2b/PL_X_de_Mont%C3%A9pin_%C5%BBebraczka_z_pod_ko%C5%9Bcio%C5%82a_%C5%9Awi%C4%99tego_Sulpicjusza.djvu/page672-1024px-PL_X_de_Mont%C3%A9pin_%C5%BBebraczka_z_pod_ko%C5%9Bcio%C5%82a_%C5%9Awi%C4%99tego_Sulpicjusza.djvu.jpg)